روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
هر قدر بیش باده می‌نوشم
می‌شود تشنگی زیاده مرا
«صائب تبریزی»
(خُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- یک پنجم هر چیز.
۲- یک پنجم درآمد یا غنایم که مسلمانان باید به امام یا جانشین او بپردازند. ج. اخماس.
(خَ) [ ع. خمسه ] (اِ.)
۱- پنج.
۲- پنج انگشت. مسترقه.
(~ء مُ تَ رِ قِ) [ ع. ] (اِمر.) نک پنجه دزدیده.
(خَ مُ) (ص.) خاموش.
(خَ) [ ع. ] (اِ.) ریشه، پرز، خواب (مخمل، ماهوت و مانند آن).
(خُ) [ ع. ] (اِمص.) خاموشی.
(خَ) (ص.) خاموش.
(خُ) [ ع. ] (مص ل.) گمنام شدن، بی نام گردیدن.
(خُ رِ) (اِمر.)
۱- نوعی گلوله که به وسیله خمپاره انداز پرتاب شود.
۲- گلوله‌ای که جهت آتش بازی سازند و در هوا منفجر گردد و به چند رنگ درآید.
(~. اَ) (ص فا. اِمر.) سلاحی شبیه توپ که دارای لوله‌ای کوتاه و دهانه‌ای فراخ است و به وسیله آن خمپاره را پرتاب کنند.
(خُ مَ) (اِ.) دف و دایره کوچکی که چنبر آن از برنج یا روی باشد.
(خَ زِ) (اِ.)
۱- حالتی که به سبب خستگی، اختلال در خواب و کسالت در شخص ایجاد شود به طوری که به فاصله کوتاه و ناخودآگاه دهان تا حد ممکن باز شده، دست‌ها کشیده و سینه منبسط گردد.
۲- دهان دره.
(خَ دَ) (مص ل.)
۱- کج شدن.
۲- لنگیدن.
(خَ دِ) (ص مف.) خم شده، مایل.
(خَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هر چیز که با آب مخلوط و غلیظ شود.
۲- آرد جو یا گندم که برای پختن نان یا شیرینی با آب آمیخته باشند.
(خَ رِ) [ ع. خمیره ] (اِ.)
۱- خمیرترش.
۲- سرشت، طبع.
(~.) (ص فا.) کسی که در دکان نانوایی خمیر نان را به عمل آورد.
(خَ) [ ع. ] (اِ. ق.)
۱- پنجشنبه.
۲- لشکر، سپاه مرکب از مقدمه، میمنه، میسره، قلب و ساقه. ج. اخمساء و اخمسه.
(خَ) [ ع. ] (ص.)
۱- باریک، نزار.
۲- باریک میان.
(خَ) (اِ.)
۱- خانه.
۲- خانه طبقه پایین کشتی.
