روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
بد رندان مگو ای شیخ و هش دار
که با حکم خدایی کینه داری
«حافظ»
(یِ) [ ع. جانیه ] (اِفا.) مؤنث جانی، زن جنایت کار، زن تبهکار.
(اِ.) مقام، منزلت.
(طَ لَ) [ معر. ] (ص فا.) دوستدار مقام و درجه.
(هِ) [ ع. ] (اِفا.) جهد کننده، کوشا.
(هِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نادان.
۲- (عا.) لات، لوطی.
(هِ یَّ) [ ع. جاهلیه ] (مص جع.)
۱- نادانی.
۲- دوره پیش از اسلام که عرب بت پرستی می‌کرد.
(وِ) (ص مر.) جاویدان.
(وِ نِ) (ص مر.) جاویدان.
(وَ) (اِ.) قسمی خار سفید رنگ، ثغام.
(وَ) (اِ.) نک گاورس.
[ په. ] (ص.) ابدی، دایم.
[ په. ] (ص مر.) جاودان.
(دَ) [ په. ] (مص م.) جویدن.
(ص فا.) جاکش، دلال محبت، پاانداز.
(اِ.) نک جاش.
(کَ یا کِ) (ص فا.) کسی که امکانات ارضاء شهوت دیگران را فراهم آورد؛ دلال محبت.
(کِ) (حامص.)عمل و شغل جاکش.
(ص فا.)
۱- آن چه جایی را اشغال کند.
۲- شاغل.
(اِمر.)
۱- محل اقامت.
۲- خانه، سرا، منزل.
(یِ) [ ع. جائب ] (اِفا.) خبررسنده از دور.
