روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
خانه‌آرایی نمی‌آید ز من همچون حباب
موج بی‌پروای دریای حقیقت کن مرا
«صائب تبریزی»
(ص فا.) کسی که جان خود را فدا کند.
(حامص.)
۱- فداکاری.
۲- دلیری، شجاعت.
(بَ کَ) [ فا - ع. ] (ص.) ویژگی آن که در راه آرمان یا رسیدن به هدف حتی از جان خود می‌گذرد.
(بُ دَ) (مص ل.) سالم ماندن، زنده ماندن.
(بِ. سَ. شُ دَ) (مص ل.)
۱- سخت بی تاب شدن.
۲- به حال مرگ افتادن.
(اِمر.) خانه و حفاظ.
(ص مر.) (کن.) بسیار عزیز، صمیمی.
(دَ) (مص ل.)
۱- مردن.
۲- مجازاً، نهایت تلاش و کوشش را کردن.
(ص فا.)
۱- زنده، موجود زنده.
۲- قادر، توانا.
(اِمر.) نوشدارو، داروی جان بخش.
(س) (ص فا.) جان ستاننده، قاتل.
(سَ) (ص مر.) مقاوم در برابر سختی‌ها.
(~.) (حامص.) استقامت در مشقات.
(سَ یا س) (ص فا.) فدایی.
(~.) (حامص.) فداکاری.
(سَ یا سِ پُ دَ) (مص ل.) مردن.
(ی) (فَ) (ص فا.)
۱- افزاینده جان، آن چه که موجب نشاط روان شود.
۲- آب حیات، آب زندگانی.
(فَ یا فِ دَ) (مص ل.) جان خود را فدا کردن.
(پَ) (اِمر.)
۱- پناه جان، محافظ جان.
۲- موضعی از خاک که سرباز در پناه آن بتواند عملیات نظامی کند؛ پناهگاه.
(کَ دَ) (مص ل.) مردن.
