روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
من و دل گر فدا شدیم چه باک
غرض اندر میان سلامت اوست
«حافظ»
(تَ خُ) [ ع. ] (مص م.) به یکدیگر فخر کردن، به خود نازیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) دوری گزیدن، پرهیز نمودن.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) از هم جدا شدن.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تفریق ؛ پراکنده‌ها، چیزهای پراکنده، اندک اندک.
(تَ سُ) [ ع. ] (مص ل.) با یکدیگر در فسخ معامله هم رأی شدن.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تفسیر؛ گزارش‌ها.
(تَ صُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) تظاهر به فصیح بودن.
۲- (اِمص.) چرب زبانی.
(تَ) [ ع. ] (مص. اِ.) جِ تفصیل.
۱- شرح و بسط‌ها.
۲- فصل‌های جدا از هم.
(تَ ضُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بر یکدیگر برتری جستن.
۲- (اِمص.) برتری، فزونی، پیشی.
۳- حاصل تفریق (ریاضی).
(تَ عُ) [ ع. ]
۱- (مص.) اظهار آن چه در باطن نیست.
۲- (اِ.) در صرف عربی یکی از باب‌های ثلاثی مزیدفیه.
(تَ یا تِ) (اِ.) قدح شراب.
(تُ) (اِ.) آب دهن که از اثر مزه چیزی به هم رسد، تف.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص ل.) اظهار فالج بودن کردن.
(تُ لِ) [ ع. ] (اِ.) باقی مانده میوه و هر چیز دیگری پس از فشردن و گرفتن آبش.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) یکدیگر را نابود کردن.
۲- (مص ل.) با هم نیست شدن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص م.) یکدیگر را فهمیدن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص ل.) از هم جدا و دور شدن، فرق و اختلاف دایمی داشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) مساعده دادن به کارگر و زارع.
(تَ)
۱- (ص.) گرم.
۲- (اِ.) گرمی، حرارت.
۳- حرارت ناشی از خشم.
۴- با شتاب، تند و تیز.
۵- خرام، خرامان.
(تَ) (اِ.) سبد چوبین که در آن میوه جا دهند.
