روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
مبادا جز حساب مطرب و می
اگر نقشی کشد کلک دبیرم
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سرزنش کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- معین کردن.
۲- مخصوص کردن.
۳- برگماشتن.
(تَ بُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- به یکدیگر ضرر رساندن در معامله.
۲- افسوس خوردن.
(تَ) [ تر. ] (اِ.)
۱- ظرف سفالی بزرگ که در آن ماست ریزند.
۲- ظرفی گلین که در آن آرد گندم و جو را خمیر کنند.
(تَ فُ) [ ع. ] (مص ل.) خود را به غفلت زدن.
(تَ مُ) [ ع. ] (مص ل.) چشمک زدن، غمزه آمدن.
(تَ یُ) [ ع. ] (مص م.)
۱- با هم مغایرت داشتن.
۲- بر یکدیگر رشک بردن.
(تَ غَ ذِّ) [ ع. ] (مص ل.) غذا خوردن.
(تَ یِ) [ ع. تغذیه ]
۱- (مص م.) خورانیدن، غ ذا دادن.
۲- (اِمص.) خوردن.
(تَ غَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) از وطن دور شدن، غربت گزیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) آواز خواندن پرندگان.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به خطر انداختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) غرق کردن، در آب فرو بردن.
(تَ غَ زُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) غزل سرایی کردن، شعری عاشقانه گفتن.
۲- عشق ورزیدن.
۳- (اِمص.) غزل سرایی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) غسل دادن.
(تَ غَ شِّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- پوشیدن.
۲- فرو رفتن.
(تَ غَ ضُّ) [ ع. ] (مص ل.) چین و چروک افتادن پوست بدن یا جامه.
(تَ غَ) [ ع. ] (مص م.) پوشاندن، مستور کردن.
(تَ یِ یا یَ) [ ع. تغطیه ] (مص م.) پوشیدن، مستور داشتن.
(تَ غَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.) پیروز شدن، غالب شدن.
