روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
چو خسروان ملاحت به بندگان نازند
تو در میانه خداوندگار من باشی
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) چیره کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به غلط نسبت دادن، به غلط انداختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- غلیظ کردن.
۲- سخن درشت گفتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بستن.
(تَ غَ مُّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- پوشاندن، فروپوشیدن.
۲- ظرف را پر کردن.
(تَ غَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.) ناز و کرشمه کردن.
(تَ غَ نِّ) [ ع. ] (مص ل.) سرود خواندن، شعر را به آواز خواندن.
(~.) [ ع. ]
۱- (مص ل.) توانگر شدن، بی نیاز شدن.
۲- (اِمص.) توانگری، بی نیازی.
(تَ یِ) [ ع. تغنیه ] (مص ل.)آواز خواندن.
(تَ غَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پلیدی انداختن.
۲- مدفوع کردن.
(تَ غَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) غیب شدن، ناپدید گشتن.
(تَ غَ یُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دگرگون شدن.
۲- برآشفتن.
۳- (اِمص.)گردش.
۴- (اِ.) پرخاش.
(تَ غَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) خشم گرفتن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دیگرگون ساختن.
۲- (اِمص.) گردش، دگرگونی.
(تَ) (اِ.)
۱- حرارت، گرمی.
۲- روشنی، پرتو، نور.
(تُ) (اِ.) آب دهان.
(تُ) (حامص.) (عا.)
۱- به آب دهان آغشته کردن چیزی، تف مالیدن.
۲- سرسری شستن ظرف و امثال آن.
(تَ فَ أُ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فال زدن.
۲- (اِمص.) فال گویی، فال اندازی.
۳- (اِ.) فال، شگون. ج. تفألات.
(تُ فّ) [ ع. ] (اِ.) سیب.
(تَ حُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ناسزا گفتن.
۲- از حد گذشتن.
