روز وصلِ دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران، یاد باد
کامم از تلخیِ غم چون زهر گشت
بانگِ نوشِ شادخواران یاد باد
گر چه یاران فارِغَند از یادِ من
از من ایشان را هزاران یاد باد
مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق‌گزاران یاد باد
گر چه صد رود است در چشمم مُدام
زنده رودِ باغ‌ِ کاران یاد باد
رازِ حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد
گر دهد دستم کشم در دیده همچون توتیا
خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوست
«حافظ»
(تَ عَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) گندیدن، بد بو گشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به خاک مالیدن، خاک آلود کردن.
(تَ عَ قُّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- تتبع کردن.
۲- مؤاخذه کردن.
(تَ عَ قُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) اندیشه کردن.
۲- (اِمص.) خردمندی.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دنبال کردن، از پی چیزی رفتن.
۲- (اِ.) دعایی که بعد از نماز خوانند.
۳- (اِمص.) پی گرد، پی گیری یا جست و جوی کسی به وسیله نیروی انتظامی یا مقامات قضایی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- گره زدن، بسته کردن.
۲- شعر یا سخن پیچیده گفتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) عقیم کردن، نازا ساختن.
(تَ عَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- دلبستگی داشتن.
۲- آویخته شدن.
(تَ عَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- درنگ کردن.
۲- بهانه آوردن.
(تَ عَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.) آموختن، دانش آموختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) علف به چهارپایان دادن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) آویزان کردن.
۲- چیزی در زیر کتاب یا نوشته‌ای نوشتن.
۳- (اِ.) نام یکی از خطوط اسلامی منشعب از نسخ با شیوه ایرانی.
۴- (اِمص.) آویزان بودن، آویختگی.
۵- انجام نشدن کاری یا بلاتکلیف ماندن امری بدون مشخص ...
(~. زَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) ثبت کردن، یادداشت کردن.
(تَ قِ) [ ع. تعلیقه ] (اِ.) شرحی که در حاشیه کتاب یا رساله نوشته شود. ج. تعالیق.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) علت آوردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) یاد دادن.
(تَ) [ ع - فا. ]
۱- (اِ.) تسمه‌ای که به لگام اسب بندند.
۲- عصای سبکی که به دست گیرند.
(تَ عَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.) از روی عمد کاری را انجام دادن.
(تَ عَ مُّ دَ نْ) [ ع. ] (ق.) آگاهانه، دانسته.
(تَ عَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.) ژرف اندیشیدن.
