آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
سخن اندر دهان دوست شکر
ولیکن گفته حافظ از آن به
«حافظ»
(ص.) هر چیز تو خالی، میان تهی.
(پُ کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی قمار با ورق.
(کِ) (اِ.)
۱- غلاف فشنگ بی سرب و باروت، فشنگ که ماده سوزنده ندارد.
۲- پوک.
۳- زغال پوک.
(اِمص.)۱ - رفتن به شتاب.
۲- در ترکیب با بعضی واژه‌ها، معنای پوینده می‌دهد: راه پوی.
(ص فا.) نک پویان.
(ص فا.)
۱- روان.
۲- دوان.
(یِ) (اِ.) حرکت و فعالیت پی گیر در جستجوی چیزی.
(یَ دِ) (ص فا.)
۱- رونده.
۲- دونده.
۳- جست وجو کننده.
۴- چارپا، ستور.
(یِ) (اِمص.) نک پوییدن.
(دَ) (مص ل.) دویدن، به شتاب رفتن.
(پُ) (اِ.) خم. خمچه.
(پَ لُ) (اِ.)
۱- تریدی که از نان خشک و روغن و دوشاب سازند.
۲- اشکنه‌ای که از روغن و پیاز با روغن بریان کرده و آب و نان خشک سازند.
(پَ پِ) ( اِ.) (عا.) ساده لوح، گول.
(پِ پِ. کَ دَ) (مص ل.) نجوی ' کردن، درگوشی صحبت کردن.
(پِ چِ) ( اِ.) طبیب، پزشک.
(پُ چُ) ( اِ.) پشکل گوسفند و بز و مانند آن.
(پِ چَ) (ص.)
۱- شلخته.
۲- کثیف، پلید. بچل، چپل و پچول نیز گویند.
(پِ پِ چِ) (اِصت.) سخنی که بر سر زبان‌ها بیفتد و مردم آن را به طور درگوشی به یکدیگر بگویند.
(پِ کَ) ( اِ.)
۱- خانه‌ای که از همه سوی در و پنجره دارد.
۲- گرگ، ذئب.
(پَ)(اِ.)
۱- چرک، پلیدی.
۲- کهنه، مندرس.
