آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند
«حافظ»
(رِ) [ فا - ع. ] (ص.) ناآشنا به کار، ناشی.
(دَ) (مص م.) خم کردن، خم دادن.
(اِمر.) کشتی بان.
(بَ) (ص فا.) راننده ناو.
(خُ) (ص مر. اِمر.) ملاح، کشتی بان.
(اِمر.)
۱- مجرایی که آب را از بام خانه به پایین هدایت می‌کند.
۲- مجرای آب، نهر.
۱ - (ص مر.) به شکل ناو.
۲- (اِمر.) چین خوردگی ناو شکل طبقات زمین.
(وَ)
۱- نبرد، جنگ.
۲- رزمگاه.
(~.) (اِمر.) رزمگاه و میدان جنگ.
(ش کَ) (ص فا. اِ.) کشتی جنگی تندرو که کشتی‌های جنگی را دنبال کند و مجهز به وسایل اژدراندازی است.
(ق.) خرامان، جلوه کنان.
(وَ) (اِمر.) بالشچه‌ای که خمیر پهن کرده بر آن نهند و بر دیوار تنور تافته چسبانند تا نان بپزد، رفیده، نابند.
(وِ) (اِ.) ظرف چوبی که در آن گل یا خاک می‌ریختند و آن را روی شانه گرفته پای ساختمان می‌بردند.
(~. کِ) (اِفا.) کارگر ساختمان.
[ معر. ] (اِ.) قبر، گور، دخمه.
(چَ یا چِ) (اِمصغ.) کشتی جنگی کوچک.
(وَ) (اِمصغ.) تیر، تیری که با کمان اندازند.
(اِ.) کشتی‌های جنگی، مجموعه‌ای از ناوها.
(ص نسب.) سربازی که در نیروی دریایی خدمت می‌کند.
(دَ) (مص ل.)
۱- میان تهی کردن.
۲- خرامیدن.
۳- خمیدن، خم شدن.
۴- چرت زدن.
