آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
در خرابیهاست، چون چشم بتان، تعمیر من
مرحمت فرما، ز ویرانی عمارت کن مرا
«صائب تبریزی»
(ژِ) (ص.) ناپاک، آمیخته.
(ص.)۱ - چرکین.
۲- آلوده.
۳- حرام.
۴- بدکاره، بدکردار.
۵- نجس.
۶- کافر.
۷- غدار.
۸- کسی که در حال جنایت است.
۹- زشت، بد.
۱۰ - غیرخالص، مغشوش.
(پِ دَ) (اِ.) مردی جز پدر شخص، که با مادر او ازدواج کرده‌است.
(پَ) (ص.) پنهان، ناپیدا.
(پَ)(ص.) کار نسنجیده، بی احتیاطی.
(پَ سَ)(ص.) فاقد حالت پسندیدگی، ن اخوشایند، نامطلوب.
(ق.) ناگزیر، بیچاره.
(چَ) (اِ.)
۱- تبرزین.
۲- نیزه کوچک.
(ص.)
۱- بی ارزش، بی بها.
۲- ناکس، فرومایه.
(اِ.) درخت صنوبر.
[ په. ] (ص.) آلوده، آغشته.
[ په . ] پسوندی است که با الحاق به اسم، صفت یا بن مضارع تشکیل صفت دهد و معنی آن با، پر، آورد، ور، مند، گین، آگین، آلود و مانند آنهاست: اندوهناک، دردناک.
(ص.) (عا.) لات بی چیز، آن که آه در بساط ندارد.
(اُ) [ انگ. ] (ص.) حالت بوکسوری که در اثر اصابت مشت‌های حریف به زمین افتد و داور از یک تا ده می‌شمارد که او برخیزد و او نمی‌تواند.
(ص.) (عا.) کسی که ضربه کاری خورده و صدمه شدید دیده باشد.
(ص.) محروم، نامراد.
(ق مر.) خواه ناخواه.
(حامص.) ناامیدی، محرومی.
(کِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- کناره گیرنده، معرض.
۲- میل کننده، مایل.
(کِ) [ ع. ] (اِفا.) عهدشکن، پیمان شکن.
