آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
چون شمع نیمه جان به هوای تو سوختیم
با گریه ساختیم و به پای توسوختیم
«رهی معیری»
(وَ) (ص.) معروف، دارای نام نیک.
(مُ) [ فا - ع. ] (ص.) ناساز، ناموافق.
[ معر. ] (اِ.)
۱- آبرو، نیک نامی.
۲- قانون و شریعت الهی.
۳- عصمت، شرف. ج. نوامیس.
(کَ دَ) [ معر - فا. ] (مص ل.) تظاهر به زهد و تقوی '.
(یِ) (ص. اِ.) زنی که یک شوهر بیشتر ندیده باشد.
[ ع. ] (اِفا.) رشد کننده، نمو کننده.
[ په. ] (ص نسب.) معروف، نامدار.
(شُ دَ)(مص ل.) معروف و مشهور شدن.
(دَ) [ په. ] (مص م.) اسم گذاشتن.
(مِ یا مَ) [ فا - ع. ] (ص.) شوم، نحس.
(یِ) [ ع. نامیه ] (اِفا.)مؤنث نامی، قوه‌ای که موجب رشد و نمو می‌شود. ج. نوامی.
(اِ.)
۱- قطعه‌ای از آرد خمیر کرده و بر آتش پخته که آن را می‌خورند.
۲- غذا.
۳- روزی، رزق. ؛~ فانتزی هر یک از ناهای غیرسنتی. ؛~ باگت نان باریک و استوانه‌ای از آرد ...
(وَ) (ص فا.) سرپرست خانواده.
(ب د) (ص فا.) (عا.) روزی رسان، سخاوتمند.
(بُ) (ص فا.) (عا.) کسی که باعث قطع شدن درآمد دیگران می‌شود.
(خاه) (اِ.) تخمی خوش بوی و زردرنگ که گاهی روی خمیر نان پاشند.
(خُ) (اِفا.) زن و فرزند، کسی که تحت سرپرستی می‌باشد.
(خُ رِ) (اِمر.) هر چیزی که به عنوان خورش با نان خورده شود.
(اِمر.)
۱- (عا.) محلِ درآمد و کسب و کار.
۲- مجازاً: شکم، معده.
(نُ) (ص فا.) (عا.) پرمنفعت، پردرآمد.
