آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
چون نسایم دست برهم، کز شمار نقد عمر
زنگ افسوسی به دست بادپیما مانده است
«صائب تبریزی»
(مُ قَ وِّ) [ ع - فا. ] (حامص.)
۱- راست کنندگی، قایم کنندگی.
۲- قیمت کنندگی، ارزیابی.
۳- تقویم نویسی.
(مُ قَ وّ) [ ع. ] (اِفا.) قوت دهنده، نیرودهنده.
(مُ قَ یِّ) [ ع. ] (اِفا.) قی آورنده.
(مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- اندازه.
۲- آلت سنجش. ج. مقاییس.
(مُ قَ یَّ) [ ع. ] (اِمف.) بند شده، در قید و بند، بسته.
(مُ قَ یَّ) (اِمف. ص.) قیراندود.
(مَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- خوابگاه.
۲- قبر، گور.
(~.) [ ع. ]
۱- (مص م.) گفتن.
۲- (اِمص.) گفتار.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) اقامت گزیده.
(مُ) (اِ.)
۱- نوعی از امرود بزرگ بی مزه.
۲- می وشراب انگوری.
(مُ) (اِ.)
۱- گردن.
۲- کوهان گاو نر.
(مَ لَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- گروه مردم.
۲- اشراف قوم. ؛ ~ عام آشکارا، در حضور مردم. ؛ ~اعلی عالم بالا، جهان فرشتگان.
(مُ لْ لا) (اِ.)
۱- آخوند، باسواد.
۲- روحانی.
۳- مکتب دار، معلم. ؛ ~خور (کن.) چیزی که مورد سوءاستفاده کسی یا جمعی شود. ؛ ~ نصرالدین شخصیتی داستانی دارای رف تاری خنده دار و اغلب طنزآمیز.
(مَ ئِ) [ ع. ] (اِ.) جِ مَلَک ؛ فرشتگان.
(مَ ئِ کِ) [ ع. ] (اِ.) نک ملائک.
(مُ لْ لا) [ ع - تر. ] (اِمر.) معلم مکتب دختران.
(مَ بِ) [ ع. ] (اِ.) جِ ملبس ؛ پوشاک‌ها و لباس‌ها.
(مُ بِ سَ) [ ع. ملابسه ] (مص م.) درهم آمیختن امور و مشتبه ساختن.
(مَ) (اِ.) [ ع. ] قسمت بالای جمجمه که در دوران نوزادی نرم است.
(مَ لّ) [ ع. ] (ص.) کشتی بان، ناخدا. ج. ملاحان.
