آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در میکده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوههای مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردیست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
خنده در چشم آب گرداند
ماتم و سور این زمانه یکی است
«صائب تبریزی»
(مُ صِ یا صَ) [ ع. مصاصه ] (اِ.) آن چه که در خوردن و نوشیدن جذب بدن شود.
(مَ صَّ) [ ع. ] (ص.) مرد سخت شمشیر زننده.
(مَ عِ) [ ع. ] (اِ.)جِ مصعب ؛ دشواریها و سختیها.
(مَ فّ) [ ع. ] (اِ.)جای صف بستن ؛ میدان جنگ.
(مَ فّ. دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) جنگیدن.
(مُ) [ ع. مصافاه ] (اِمص.) دوستی پاک.
(مُ فَ حَ یا حِ) [ ع. مصافحه ] (مص ل.) به هم دست دادن.
(مَ لِ) [ ع. ] (اِ.) جِ مصلحت ؛ آن چه مایه سود و صلاح است. ؛ ~ ساختمانی آن چه شایسته و سزاوار است که در ساختمان به کار رود.
(مُ لِ) [ ع. ] (اِفا.) سازش کننده.
(مُ لَ حَ یاحِ) [ ع. مصالحه ] (اِمص.) آشتی، صلح.
(مَ نِ) [ ع. ] (اِ.) جَ مصنع و مصنعه.
۱- جاهایی که باران در آن جمع شود، آبگیرها.
۲- دیهها.
۳- قلعهها، قصرها.
(مُ هَ رَ) [ ع. مصاهره ] (اِمص.) داماد شدن، خویشی کردن.
(مُ وِ لَ) [ ع. مصاولت ] (مص ل.) حمله کردن، به روی یکدیگر جستن.
(مَ یِ) [ ع. مصائب ] (اِ.) جِ مصیبت.
(مَ یِ) [ ع. مصائد ] (اِ.) جِ مصید و مصیده ؛ دامها.
(مَ صَّ بُ) [ ع. ] (اِ.) محلی که آب رودخانه وارد دریا میشود.
(مَ صَّ) [ ازع. ] (اِ.) (عا.) مذهب، دین. ؛ لا ~ بی دین.
(مِ) [ ع. ] (اِ.) چراغ. ج. مصابیح.
(مُ بِ) [ ع. ] (ص.)
۱- سحرخیز.
۲- زیبارو.
(مَ بَ غِ) [ ع. مصبغه ] (اِ.) دکان رنگرزی.
