آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
برکش ای مرغ سحر نغمه داوودی باز
که سلیمان گل از باد هوا بازآمد
«حافظ»
(مُ شَ کَّ) [ ع. ] (اِمف.)۱ - شکل - پذیرفته، صورت بسته.
۲- ترتیب شده، تشکیل شده.
(~. پَ سَ) [ ع - فا. ] (ص.) کسی که به سختی انتخاب می‌کند و می‌پسندد.
(مُ) (اِ.) بیست و چهارمین و به روایتی سیزدهمین لحن از سی لحن باربد.
(مُ)(اِ.)۱ - ب ت خانه.
۲- حرمسرا. مشکوی هم گفته شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) شکر گفته شده، سپاسگزاری شده.
(مَ) (اِ.) مشک و خیک کوچک.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) آنچه مورد شک باشد، نامعلوم.
(مُ شَ کِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- شک کننده.
۲- شکاک.
(مُ شَ کَّ) [ ع. ] (اِمف.) آن چه که درباره آن شک شده.
(مِ) (ص نسب.) تیره رنگ، سیاه.
(مُ یا مِ) (ص نسب.) مشک آلود؛ سیاه و تیره.
(~. نَ فَ) (ص فا.)
۱- دارای نفس معطر.
۲- شیرین سخن.
(مَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- (مص ل.) راه رفتن.
۲- (اِمص.) روش، رفتار. ؛ خط ~
۱- راهی که در پیش دارند، خط سیر.
۲- روش شخصی در زندگی، طریقه.
(مَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) راه رفتن.
(مَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- سپیدموی.
۲- پیری.
(مَ یَّ) [ ع. مشیه ] (مص جع.) اراده و خواست خداوند.
(مَ خَ) [ ع. مشیخه ] (مص ل.)
۱- پیر شدن.
۲- شیخ گردیدن.
(مَ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) برافراشته، بلند.
۲- (ص.) استوار، محکم.
(مُ) [ ع. ] (اِفا.) مشورت کننده، تدبیرکننده.
(مَ مَ) [ ع. مشیمه ] (اِ.) بچه دان. ج. مشائم.
