آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در میکده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوههای مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردیست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
در این صوفی وشان دردی ندیدم
که صافی باد عیش دردنوشان
«حافظ»
(مَ رَ) [ ع - فا. ] (ص نسب.)
۱- آنچه که مصرف شود، آن چه که به کار رود.
۲- مقدار مصرف.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) صرف شده، خرج شده.
(مِ یا مَ طَ بِ) [ ع. مصطبه ] (اِ.)
۱- سکو، تخت.
۲- محل اجتماع مردمان.
۳- جایگاه گدایان.
۴- میخانه، میکده.
(مُ طَ فَ) [ ع. ] (ص نسب.) منسوب به مصطفی.
(مُ طَ فا) [ ع. ] (اِمف.) برگزیده شده.
(مُ طَ لَ) [ ع. ] (اِمف.) اصطلاح شده. واژهای که بین مردم غیر از معنی حقیقی خود برای موضوع خاصی متداول شده باشد.
(مُ طَ نِ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- نیکی کننده، خوبی کننده.
۲- اختیار کننده چیزی برای خود.
۳- تهیه کننده طعامی برای انفاق در راه خدا.
(مَ طَ) [ معر. ] (اِ.) گونهای سقز که به صورت شیرابهای بر اثر ایجاد شکاف از ساقه و شاخههای درختچه مصطکی خارج میشود و به صورت قطرات کوچکی در محل شکاف منعقد میگردد.
(مَ عَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- نر، فحل.
۲- اسبی که سواری نداده و سوار شدن بر آن دشوار باشد. ج. مصاعب، مصاعیب.
(مَ عَ) [ ع. ] (اِ.) محل صعود.
(مُ صْ عَ) [ ع. ] (اِمف.)
۱- بر جای بلند برآمده.
۲- تبخیر شده.
(مُ صَ غَّ) [ ع. ] (اِمف.) تصغیر شده، کوچک شده.
(مَ صَ فّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- جای صف زدن.
۲- میدان جنگ، رزمگاه. ج. مصاف.
(مُ صَ فّا) [ ع. ] (اِمف.) تصفیه شده، صاف شده.
(مِ قَ) [ ع. ] (ص.)
۱- سخنگوی بلند آواز.
۲- فصیح بلیغ. ج. مصاقع.
(مِ قَ لِ) [ ع. مصقله ] (اِ.) ابزاری برای صیقل دادن و زدودنِ زنگ. ج. مصاقل.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) صیقل زده، جلا داده شده.
(مُ لِ) [ ع. ] (اِفا.) اصلاح کننده، نیکو - کار.
(مَ لَ حَ) [ ع. مصلحه ] (اِمص.)خیر - خواهی، نیک اندیشی. ج. مصالح.
(~.) (ص مف.) آن چه توأم با مصلحت باشد، خیرخواهانه.
