آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
صفای باده روشن ز جوش سینه اوست
تو چاره ساز خودی آسمان چه خواهد کرد؟
«رهی معیری»
(~.) (ص نسب.) منسوب به مشهد.
۱- مردم مشهد.
۲- کسی که به زیارت مشهد مقدس رفته.
(مُ هَّ) [ ع. ]
۱- (اِمف.) مشهور ساخته، معروف شده.
۲- (ص.) واضح، آشکار.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) دیده شده.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) پرآوازه، نامور.
(مَ) [ ع. ] (اِمف.) آلوده شده، آمیخته، آشفته.
(مَ وَ رَ) [ ع. مشوره ] (اِمص.) صلاح اندیشی، رایزنی.
(مُ شَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) آشفته، پریشان.
(مُ شَ وَّ) [ ع. ] (اِفا.) به شوق آورده شده.
(مُ شَ وِّ) [ ع. ] (اِمف.) تشویق کننده، بر سرشوق آورنده.
(مُ شَ وَّ) [ ع. ] (اِمف.) زشت گردانیده، عیب کرده شده.
(مَ) [ په. ] (اِ.)= مشگ: خیک، پوست گوسفندی که آن را قالبی کنده باشند.
(مُ) (اِ.) ماده سیاه رنگ و خوشبویی که در ناف آهوی مشک تولید می‌شود.
(~.) (اِمر.) نک بیدمشک.
(ی) (~.) (ص فا.)
۱- آن که مشک را بساید.
۲- کنایه از: معطر.
(~.) (ص مر.)به رنگ مشک، سیاه.
(مِ) [ ع. مشکاه ] (اِ.) جایی که در آن چراغ بگذارند.
(مُ) (ص فا.)
۱- چیزی که از آن مشک ببارد.
۲- کنایه از: معطر.
(~. نِ) (اِ.) بیست دومین و به روایتی دهمین لحن از سی لحن باربد.
(~. دَ) (اِ.) پرنده‌ای سیاه رنگ و خوش آواز.
(مُ کِ) [ ع. ] (اِفا.) دشوار، سخت. ج. مشاکل.
