رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(گُ یِ) (اِمص.) ظرفیت.
(گُ جِ) (اِ.) پرنده‌ای است کوچک از راسته سبک بالان که خانواده خاصی را به نام خانواده گنجشکان به وجود می‌آورد، عصفور.
(~. دِ) (ص مر.) ترسو، بزدل.
(~.) (ص.) کنایه از شخص بینوا، کم درآمد یا بی نصیب از نعمت‌های مادی.
(گَ جَ فَ یا فِ) (اِ.) = گنجفیه: نوعی بازی ایرانی که اکنون از رواج افتاده‌است. در این بازی هشت دسته دوازده برگی که نود و شش ورق دارد به کار می‌رود. هر یک از این دسته‌های هشتگانه سابقاً نامی ...
(گَ جِ) (اِ.) اشکاف، قفسه، کمد کوچک.
(گَ وَ) [ په. ] (ص.) خزانه دار.
(گُ دَ) (مص ل.) جا شدن، جا گرفتن.
(گَ نِ) (اِ.) خزانه، جای نگه داری زر و سیم.
(گُ) (اِ.) خایه.
(گَ) (اِ.)
۱- بوی بد، عفونت.
۲- کثافت، آلودگی. ؛ ~ ِ چیزی بالا آمدن (درآمدن): (عا.) فساد آن آشکار شدن. ؛ ~چیزی را بالا آوردن: (عا.) کاری را بسیار بد انجام دادن، رسوا شدن.
(~.) (اِ.) (قالی بافی) کله، گره.
(گُ وَ) (ص فا.) پهلوان، شجاع.
(گَ) (ص فا.) هر چیزی که از آن بوی ناخوش آید.
(گَ) (اِمر.) آب گندیده و بدبوی.
(گَ نَ یا نِ) (اِمر.) جای سکونت و آسایش جانوران.
(گُ دُ لَ یا لِ)
۱- (ص.) گِرد، مانند گلوله.
۲- ریسمان گلوله شده.
(گَ دُ) (اِ.) گیاهی است یک ساله، علفی با ریشه افشان و ساقه میان تهی که از آرد آن برای پختن نان استفاده می‌شود.
(~.) (اِمر.) زمینی که در آن گندم کاشته باشند.
(~. نَ) (ص فا.) کنایه از: ریاکار، دورو.
