شاهنامه فردوسی – رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس

رفتن پادشاه مازندران به جنگ كی‏كاوس

چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز

سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد

سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد

نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه‏

همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان‏

دیوان حافظ - زاهد خلوت‌نشین دوش به میخانه شد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, رفتن پادشاه مازندران به جنگ كى‏كاوس, شاه مازندران, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, کیکاوس

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

یکی است چشم فرو بستن و گشادن من
به مرگ، زندگیم چون شرار نزدیک است
«صائب تبریزی»

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

دیوان حافظ – دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

دیوان حافظ – مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

دیوان حافظ – حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

دیوان حافظ – دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان کرد

دیوان حافظ – آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

دیوان حافظ – شکفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست

دیوان حافظ – روزگاریست که سودای بتان دین من است

شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

شاهنامه فردوسی – رفتن كاوس به مازندران

شاهنامه فردوسی – پادشاهى گرشاسپ

شاهنامه فردوسی – رفتن زال به رسولى نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – نامه نوشتن زال نزديك سام نمودن چگونگى كار

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

گنداب

(گَ) (اِمر.) آب گندیده و بدبوی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.