رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(هَ یا هِ) (اِ.)
۱- کوهان شتر.
۲- ارتفاع و بلندی هر چیز.
۳- موج آب.
۴- نهیب و حمله.
(یَ) (اِمر.) کوهستان، دامنه کوه.
(اِ.) گله گاو و گوسفند. کوپاره هم گفته شده.
(اِ.) عمود، گرز آهنین.
(~.) (اِ.) موی فرق سر، کاکل.
(پَ لِ یا لَ) (اِ.) شکوفه و بهاره درخت.
(کُ پُ) [ فر. ] (اِ.) برگ جیره بندی، کالا برگ (فره).
(~.) [ فر - فا. ] (ص نسب.) منسوب به کوپن، قابل عرضه یا دریافت به وسیله کوپن.
(پِ) [ فر. ] (اِ.) هر یک از اتاق‌های مخصوص نشستن مسافر در قطار که دارای در و پنجره و صندلی و تخت باشد.
(کُ پِ) (ص.) روی هم انباشته شده.
[ تر - مغ. ] (اِ.) حرکت عده‌ای از جایی به جایی.
(ص.) لوچ و احول.
(اِ.) جغد، بوم.
(نِ) [ تر - فا. ]
۱- (ص فا.) مهاجر.
۲- (اِمر.) محل کوچ، مرکز مهاجرت.
(چِ) (اِمصغ.) کوی، محل عبور و مرور. ؛ خود رابه ~ی علی چپ زدن کنایه از: خود را به نادانی و نشنیدن و بیراهه زدن.
(~.) (اِمر.) کوچه‌ای که راهی به باغ داشته باشد یا از کنار باغ بگذرد.
(ص.)۱ - دارای حجم یا ابعاد کوچک.
۲- دارای مقدار کم.
۳- خرد سال.
(چَ) (ص.) خرد.
(~. شُ دَ) (مص ل.)
۱- کوتاه و تنگ شدن.
۲- حقیر شدن.
(~.) (حامص.) صغر، خردی.
