رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
[ پشتو ] (اِ.) گریبان.
(مِ) (ص.) چاه کن، مقنی.
(مِ) (اِ.) آلونک، کلبه.
[ فر. ] (اِ.) ابرهای جدا از هم و معمولاً چگال با خطوط مرزی واضح که نمای آن‌ها به شکل خاکریز یا گنبد یا برج‌های در حال افزایش و گسترش است و برآمدگی بخش فوقانی آن‌ها اغلب به گل کلم ...
(مَ) (اِ.) نک کمک.
[ په. ] (اِ.) سرین، نشستگاه. ؛ ~ کسی گُهی بودن کنایه از: در کاری مشکوک دست داشتن. ؛ ~ سوزه کنایه از: حسادت شدید. ؛~ گشاد بودن کنایه از: تن به کار ...
(کَ یا کُ) [ ع. ] (اِمص.) هستی، وجود.
(دِ یا دَ) (ص فا.) مفعول، امرد.
(نُ مَ) [ ع. ] (اِ.) گیتی و آنچه در آن است.
(کَ وَ دَ یا دِ) (اِ.) جوال.
(نِ) (اِ.) ته چیزی.
(کُ فُ) [ انگ. از چینی ] (اِ.) یکی از ورزش‌های رزمی و دفاع شخصی چینی که شباهت زیادی به کاراته دارد.
(کَ نِ) [ ع. ] (اِ.) تثنیه کون ؛ دو عالم، این جهان و آن جهان.
(کُ وَ) (اِ.)
۱- غلاف پنبه، غوزه پنبه.
۲- کوکنار (که غلاف خشخاش است).
۳- پیله ابریشم.
(اِ.) توده بزرگ و برآمده‌ای از زمین که دارای بلندی چشمگیر نسبت به زمین‌های پیرامون خود دارد و از تپه بلندتر است.
(نَ وَ) (ص فا.) کسی که قسمت -های سخت کوه را می‌پیماید تا به قله برسد.
[ په. ] (اِ.) برآمدگی پشت شتر.
(هِ) (اِ.) زالزالک، آلوی کوهی.
(هْ) (اِمر.) کوهپایه.
(هِ) (اِمر.) زمینی که در آن کوه بسیار باشد.
