رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
(~. س ِ. کَ دَ)
۱- (مص ل.) گذشتن.
۲- (مص م.) لگدمال کردن.
(~. س ِ دَ) (مص ل.) پی سپردن، راه رفتن.
(~. سِ پَ)۱ - (ص فا.)رونده، سالک.
۲- (ص مف.) پایمال شده، لگدکوب شده.
(~. س ِ پَ دَ)(مص م.)
۱- پایمال کردن.
۲- عبور کردن.
(پَ یا پِ س ِ) (ص مر.)=پی سفید: شوم قدم، نامبارک.
(پِ. فَ) (ص مر.) تندرو، افراطی.
(پِ. فِ شُ دَ) (مص. ل) پافشاری، اصرار.
(پِ. کَ دَ) (مص م.) رگ و پی پا را قطع کردن، عاجز کردن.
(پِ. کَ دَ) (مص م.) از بین بردن اثر چیزی، پی گم کردن.
(~. گَ)
۱- (مص مر.) گشتن در پی چیزی.
۲- (ص.) کسی که در پی چیزی می‌گردد.
(~. گُ) (ص مر.) گم و ناپیدا، ناپدید، مفقودالاثر.
(~.) (ص فا.) دنبال کننده.
(~.) (حامص.)
۱- تعقیب، دنبال.
۲- ادامه دادن.
(اِ) [ انگ. ]Ph.D (اِ.) دکترای تخصصی در رشته‌های دانشگاهی.
(ص. اِ.)
۱- مرد کامل.
۲- باارج، ارزنده.
۳- متمول، صاحب اعتبار.
(اِمر.) نک پایاب.
(دِ) (ص. اِ.)
۱- کسی که با پای راه می‌رود و سواره نیست.
۲- بخشی از ارتش که سواره نیستند.
۳- ضعیف، مسکین.
۴- یکی از مهره‌های شطرنج.
۵- عامی، بی سواد.
(~. رُ) (اِمر.) قسمی از دو جانب خیابان که محل رفت و آمد عابران پیاده‌است.
(~. شُ دَ)(مص ل.)۱ - عزل کردن.
۲- (عا.) هزینه سنگین را متحمل شدن، پیشامد هزینه بَر.
(~. نِ) [ فا - ع. ] (اِمر.) بخشی از لشکر که افراد آن پیاده‌اند.
