گفتار اندر آفرینش ماه
چراغست مر تيره شب را بسيچ ببد تا توانى تو هرگز مپيچ
چو سى روز گردش بپيمايدا شود تيره گيتى بدو روشنا
پديد آيد آنگاه باريك و زرد چو پشت كسى كو غم عشق خورد
چو بيننده ديدارش از دور ديد هم اندر زمان او شود ناپديد
دگر شب نمايش كند بيشتر ترا روشنايى دهد بيشتر
بدو هفته گردد تمام و درست بدان باز گردد كه بود از نخست
بود هر شبانگاه باريكتر بخورشيد تابنده نزديكتر
بدينسان نهادش خداوند داد بود تا بود هم بدين يك نهاد
(مُ تَ وَ کِّ) [ ع. ] (اِفا.) آن که به خدا توکل کند.
(مُ تَ کّ) [ ع. ] (اِ.) بالش، تکیه گاه.
(مُ تَ ثِ) [ ع. ] (اِفا.) کسی که بر دیگری در بسیاری مال غلبه کند و ببالد.
(مُ تَ ثِ) [ ع. ] (اِفا.) ستبر شده، ضخیم شده.
(مُ تَ) [ ع. ] (اِفا.) برابر، همسان.
(مُ تَ مِ) [ ع. ] (اِفا.) کامل شده، به کمال رسیده.
(مُ تَ کَ بِّ) [ ع. ] (اِفا.) خودبین، مغرور، دارای تکبر.
(مُ تَ کَ ثِّ) [ ع. ] (اِفا.) بسیار شونده، دارای کثرت.
(مُ تَ کَ حِّ) [ ع. ] (اِفا.) سرمه کشنده ؛ ج. متکحلین.
(مُ تَ کَ دّ) [ ع. ] (اِفا.) گدا.
(مُ تَ کَ رِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- دوبار کرده یا گفته شده.
۲- دو دله شونده، مردد؛ ج. متکررین.
(مُ تَ کَ سِّ) [ ع. ] (اِفا.) شکسته شونده.
(مُ تَ کَ فِّ) [ ع. ] (اِفا.) عهده دار؛ کفیل.
(مُ تَ کَ لِّ) [ ع. ] (اِفا.) آن که کاری را متعهد شود و خود را در رنج و سختی بیندازد، دارای تکلف.
(مُ تَ کَ لَّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- آن که کاری را متعهد شود و به رنج و زحمت انجام دهد.
۲- کسی که به رنج و زحمت شعر گوید.
(مُ تَ کَ لِّ) [ ع. ] (اِفا.) سخن گوینده.
(مُ تَ کَ وِّ) [ ع. ] (اِفا.) موجود شده، به وجود آمده.
(مُ تَّ) [ ع. متکی ء ] (اِفا.) تکیه کننده.
(مُ تَ کَ یِّ) [ ع. ] (اِفا.)
۱- پذیرنده کیفیتی.
۲- در فارسی کیف برنده، نشأه برنده ؛ ج. متکیفین.
(مُ تَ یَ قِّ) [ ع. ] (اِفا.) بیدار.
