دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
«حافظ»
(کَ)
۱- (مص مر.) کردن، عمل آوردن.
۲- (اِمص.) کردار، عمل.
(کَ یا کِ) (اِ.) = کردو:
۱- شاخهای که در وقت پیراستن از درخت بریده میشود.
۲- قطعه زمینی که کنارههای آن را بلند کنند تا آب در آن نشیند و در میان آن سبزی کارند یا زراعت کنند.
(کُ یا کِ یا کَ دُ مُ) (ص مر.) پست و فرومایه، خرد و ناچیز.
(کِ) [ په. ] (اِ مص.) کار، عمل.
(کَ دَ) (اِ.)
۱- دره.
۲- بیابان، زمین سخت و هموار.
(کَ دَ) (مص م.)
۱- انجام دادن، به جا آوردن.
۲- ساختن، بنا کردن.
۳- آماده کردن.
(کَ دَ) (ص.)
۱- ابله، احمق.
۲- بد - هیکل، بداندام.
(کَ دِ) (ص مف.)
۱- انجام داده، پرداخته.
۲- ساخته شده.
(کَ دِ) (ص مر.) کارآزموده و باتجربه.
(کَ) (اِ.)
۱- شاخهای که از درخت بریده باشند.
۲- بخشی از مزرعه که کنارهای آن را بلند کنند تا آب در آن نشیند و در میان آن سبزی کارند یا زراعت کنند.
(کُ دُ) [ ع. کردوسه ] (اِ.) گله بزرگ اسبان.
(کِ) (ص.)
۱- بسیار کننده، فعال.
۲- دانسته و عمداً.
۳- یکی از نامهای خداوند متعال.
(کَ گَ) (ص.) کننده، فاعل.
(کِ رِ دِ) [ فر. ] (اِ.) اعتماد، اعتبار.
(کَ رَ) [ ع. ] (اِ.) آلبالو.
(کُ) (اِ.) = کرزه: زمینی که به جهت سبزی کاشتن یا زراعت دیگر هموار کنند و کنارههای آن را بلند سازند.
(کُ زِ) (اِ.) نک کرته.
(~.) (اِ.) موی پیچیده و پُرشکن. کُرسه و گروس هم گفته شده.
(کُ) (اِ.) چرک، چرک لباس یا بدن.
(کَ) (اِمر.) ظرفی مدور و صندوق مانند که از گل یا چوب سازند و نان و حلوا و میوه و مانند آن در آن نهند.
