دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
با سر زلف تو مجموع پریشانی خود
کو مجالی که سراسر همه تقریر کنم
«حافظ»
(کِ مُ لْ تِ) [ ع. ] (اِمر.) فرشتگانی که کارهای خوب و بد انسان را ثبت کنند.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرامه. کارهای عجیب و خارق العاده که از بعضی اولیاء و صالحان دیده میشود.
(کَ مَ) [ ع. کرامه ] (مص ل.) سخاوت، جوانمردی، بخشندگی.
(~. فَ دَ) (مص ل.) بخشیدن، عفو کردن.
(کِ مَ) [ ع - فا. ] (ص مر.)
۱- باقدر و قیمت.
۲- بااهمیت، مهم.
(کُ) (اِ.) اسبی را میگویند که رنگش زرد، حنایی یا قهوهای روشن باشد. کُرَند، کُرَن، کُرَنگ و کورنگ هم گفته میشود.
(کَ) (اِ.) طرف، کنار، حاشیه.
(کَ) (ص.) کناره گیر. نقیض میانجی.
(کَ نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- کنار، لب ساحل.
۲- پایان.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) کناره - گیری کردن.
(کَ) (اِ.) نهایت، کرانه.
(کَ هَ) [ ع. کراهه ] (اِمص.) بی میلی، نفرت.
(~. تَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نفرت داشتن، ناپسند بودن.
(کَ یَ) [ ع. کراهیه ] (اِمص.) نفرت، بی میلی.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) پارچهای باریک و بلند که مردان به یقه پیراهن گره زنند و از جلو سینه آویزان کنند، فکل.
(کَ) (اِ.) گونهای زیره که به نام زیره سیاه یا زیره سیاه کرمانی موسوم و دارای ریشههای متورم است. از دانههایش به منظور معطر کردن اغذیه استفاده میکنند و به علاوه دارای خاصیت بادشکن و از بین بردن نفخهای روده ...
(کَ) (اِ.) دُم جنبانک، بلدرچین.
(کَ کَ یا کُ کَ) (اِ.) زاغ، کلاغ.
(کَ یِ) (اِ.) جِ کریمه.
۱- زنان با مروت.
۲- بزرگ قدر، ارجمند.
(کِ یِ) (اِ.) گرفته شده از «کراء» عربی. مزد، اجرت.
