دوش آگهی ز یارِ سفر کرده داد باد
من نیز دل به باد دهم، هر چه باد باد
کارم بدان رسید که همرازِ خود کنم
هر شام برق لامِع و هر بامداد باد
در چینِ طرهٔ تو دل بی حِفاظِ من
هرگز نگفت مسکنِ مألوف یاد باد
امروز قدرِ پندِ عزیزان شناختم
یا رب روانِ ناصحِ ما از تو شاد باد
خون شد دلم به یادِ تو هر گَه که در چمن
بندِ قبایِ غنچهٔ گل میگشاد باد
از دست رفته بود وجودِ ضعیفِ من
صبحم به بویِ وصلِ تو جان باز داد، باد
حافظ نهادِ نیکِ تو کامت بر آورد
جانها فدایِ مردمِ نیکو نهاد باد
گفتم : که با تو شمع طرب تابناک نیست
گفتا : که سیمگون مه گیتی فروز هم
«رهی معیری»
(~. نِ) (اِ.) مستأجر.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) اضطراب، وحشت، اندوه. ج. کروب.
(کَ) [ هند. ] (اِ.) پارچه پنبهای سفید. ج. کرابیس.
(کَ سَ یا سِ) (اِ.) چلپاسه، سوسمار کوچک. کرپاسو، کرپاسه، کرپاشه، کربس و کربش هم گویند.
(کُ بَ) [ ع. کربه ] (اِ.) اندوه. ج. کرب.
(کُ بَ) [ معر. ] (اِ.)
۱- کلبه.
۲- حجره، دکان.
(کَ بَ) (ص نسب.)
۱- منسوب به کربلا.
۲- کسی که به زیارت کربلا رفته باشد.
۳- عنوانی که روستاییان و عامه را دهند.
(کَ بُ) [ فر. ] (اِ.) عنصری است با علامت شیمیایی C، جامد و سیاه رنگ و متبلور و بی شکل که به صورت الماس و گرافیت و زغال در طبیعت یافت میشود. الماس خالص ترین انواع کربن است.
(~.) [ فر. ] (اِ.) املاح اسیدکربنیک که به آسانی به وسیله اسیدها تجزیه میشود. مانند: کربنات سدیم، کربنات سرب و غیره.
(کَ فِ) [ فر. ] (اِ.) دوره چهارم از دوران اوّل زمین شناسی.
(کَ یا کِ) = کرد. کرته. کردو:
۱- قطعهای از زمین زراعت کرده و سبزی کاشته.
۲- هر یک از بخشهای تقریباً متساوی یک مزرعه یا باغچه.
(کَ رَّ) [ ع. کره ] (اِ.) دفعه، مرتبه، بار. ج. کرات.
(کَ. بَ) (حامص.) تقسیم مزارع و باغچهها به قسمتهای تقریباً مساوی.
(کِ س) [ فر. ] (اِ.) دوره سوّم از دوران دوّم زمین شناسی.
(کَ تِ) (اِ.) قطعه زمینی که در آن چیزی کاشته باشند.
(کِ تَ یا تِ) (اِ.) خارشتر.
(کُ تِ) (اِ.) پیراهن، قبای نیم تنه.
(کَ) (اِ.) گودی گریبان، چاک پیراهن.
(کَ رَ) (اِ.) زورق، قایق کوچک.
(کِ رِ) (ص.) کِرِخت، بی حس، سُست.
