دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
چنان پر شد فضای سینه از دوست
که فکر خویش گم شد از ضمیرم
«حافظ»
(تَ سَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پیرو سنت بودن.
۲- عقیده کسانی که پس از پیامبر، ابوبکر را خلیفه می‌دانند.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پُر کردن ظرف.
۲- (اِ.) نام چشمه‌ای در بهشت.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آسان کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- سهم بندی کردن.
۲- پارچه را نقش دار ساختن.
(تَ) [ په. ] (اِ.)
۱- وزنی است برابر وزن چهار جو.
۲- یک بخش از ۲۴ بخش شبانه روز، که یک ساعت باشد.
۳- یک بخش کوچک از هر چیزی.
(تَ سَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) بازاریابی کردن، بازارگرمی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) برابر کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سیاه کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- تأخیر کردن، درنگ کردن.
۲- کار را به فردا گذاشتن.
۳- وعده‌های دروغ دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به گمراهی افکندن، آراستن چیزی برای اغوا کردن.
(تَ یِ) [ ع. تسویه ] (مص م.) برابر ساختن، مساوی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آرام کردن، ساکن کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) راندن، روانه کردن، بیرون کردن.
(~.) (اِ.) تیشه درودگری.
(تَ) (اِ.) آتش.
(تَ بُ) (مص ل.) به هم مانند بودن.
(تَ جُ) (تَ) [ ع. ] (مص ل.) با هم نزاع کردن.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم شریک کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) تظاهر به شاعری کردن.
(تَ غُ) [ ع. ] (مص ل.) خود را مشغول ساختن، خود را به کاری مشغول نشان دادن.
