دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
شد حظ عمر حاصل گر زان که با تو ما را
هرگز به عمر روزی روزی شود وصالی
«حافظ»
(دَ) (مص م.) نک بیختن.
(دِ) (ص مف.) بیخته.
(بِ سْ) [ انگ. ] (اِمر.) از ورزش‌های گروهی با توپ که شبیه بازی چوگان است.
(بِ) (اِ.) نک بیستار.
[ په. ] (اِ.)
۱- برابر با دو ده، نوزده به اضافه یک.
۲- کنایه از: بسیار عالی.
(تُ چِ عَ تِ) [ فا - ع. ]
۱- در تمام مدت شبانه روز.
۲- مجازاً: همیشه، دائم.
(اِ.) واژه ایست مانند: فلان، که اشاره به یک چیز یا شخص مجهول و نامعلوم است.
(تُ) (ص.) دارای رتبه با شماره بیست.
(تُ) (ص نسب.) منسوب به بیستم، آن که یا آن چه در مرتبه بیست باشد.
(اِمر.) حقوق و مقرری به سپاهیان.
(سُ) (اِ.)
۱- شتر جوان قوی.
۲- استر، قاطر.
[ فر. ] (اِ.) نوعی شیرینی که خشک و کم وزن است.
[ په. ] (ق.) افزون، زیاد.
(تَ) (ص تف.) افزون تر، زیادتر.
(شُ) (ص مر.)
۱- بی حساب، بی اندازه.
۲- بسیار زیاد.
(ش ِ) [ په. ] (اِ.)
۱- نیزار، نیستان.
۲- جنگل کوچک.
(بِ نِ یا نَ) (ص نسب. اِمر.) بیشترین مقدار ممکن.
(بِ) [ ع. ] (اِ.) تنگی، گرفتاری.
(بَ) [ ع. ] (ص.) سفید، روشن.
(بَ یا بِ ض ِ یا ضَ) [ ع. بیضه ] (اِ.)
۱- تخم مرغ.
۲- خایه، خصیه.
۳- کلاهخود. ؛ ~در کلاه داشتن کنایه از: رسوا شدن، مفتضح شدن.
