دوستان دخترِ رَز توبه ز مستوری کرد
شد سویِ محتسب و کار به دستوری کرد
آمد از پرده به مجلس عَرَقَش پاک کنید
تا نگویند حریفان که چرا دوری کرد
مژدگانی بده ای دل که دگر مطربِ عشق
راهِ مستانه زد و چارهٔ مخموری کرد
نه به هفت آب، که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقهٔ زاهد، مِی انگوری کرد
غنچهٔ گُلبُنِ وصلم ز نسیمش بِشِکُفت
مرغ خوشخوان طرب از برگِ گلِ سوری کرد
حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود
عِرض و مال و دل و دین در سرِ مغروری کرد
قطع این مرحله بی همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی
«حافظ»
(زَ دَ) (مص ل.)
۱- ریشه زدن.
۲- نقش زدن.
(کَ دَ) (مص ل.) ریشه دوانیدن.
(تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- الک کردن،
۲- غربال کردن.
(تِ) (ص مف.) الک شده.
(خُ یا خَ) (ص مر.) زمینی که از علف و گیاهان هرزه پاک شده باشد.
[ په. ] (اِ.) درختی است از تیره بیدها، بی میوه، سایه دار، دارای شاخه‌های مستقیم و بلند. چوبش کم دوام است از پوست آن ماده‌ای به نام سالیسین به دست می‌آید که تب بُر است.
(اِ.) = پت: حشره‌ای است ریز با بال‌های باریک که پارچه‌های پشمین را می‌خورد بیو، بیب، بیتک هم گفته شده.
(بَ) (اِمر.) نوعی از پیکانِ تیر که به شکل برگ بید است.
(بَ یا بِ یْ) [ ع. ] (اِ.) بیابان، ج. بیداوات.
[ په. ] (اِ.) ستم، ظلم.
(ص.)
۱- کسی که در خواب نباشد؛ مق خوابیده.
۲- آگاه، هوشیار.
(بَ) (ص مر.) خوشبخت، نیک - اختر.
(دِ) (ص مر.) دل آگاه، هوشیار.
(دَ) (ص.) تند و جلد.
(بِ دُ) (اِمر.) سیاره زهره، ناهید.
(خِ) (اِمر.) شکرکی که روی درخت بید بوجود می‌آید. از آن برای نرم کردن، سفید و شیرین کردن دارو استفاده می‌کنند.
(بَ یا بِ یْ دَ) [ ع. ] (اِ.) خرمن (جو، گندم). خرمنگاه ؛ ج. بیادر.
(دَ تَ) (اِمر.) پستانداری از راسته جوندگان که نسبتاً بزرگ است با وزن بیست کیلوگرم و قد هفتادوپنج سانتیمتر، موهای بدنش زیباست و به همین مناسبت شکار می‌شود. سگ آبی.
(دَ) [ معر. ] (اِ.)
۱- پیاده.
۲- یکی از مهره‌های شطرنج. ج. بیادق.
۳- راهنما در سفر.
(دِ) (ص مر.)
۱- آزرده.
۲- عاشق، دلداده.
