در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
(~. نِ) (اِ.) مستأجر.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) اضطراب، وحشت، اندوه. ج. کروب.
(کَ) [ هند. ] (اِ.) پارچه پنبه‌ای سفید. ج. کرابیس.
(کَ سَ یا سِ) (اِ.) چلپاسه، سوسمار کوچک. کرپاسو، کرپاسه، کرپاشه، کربس و کربش هم گویند.
(کُ بَ) [ ع. کربه ] (اِ.) اندوه. ج. کرب.
(کُ بَ) [ معر. ] (اِ.)
۱- کلبه.
۲- حجره، دکان.
(کَ بَ) (ص نسب.)
۱- منسوب به کربلا.
۲- کسی که به زیارت کربلا رفته باشد.
۳- عنوانی که روستاییان و عامه را دهند.
(کَ بُ) [ فر. ] (اِ.) عنصری است با علامت شیمیایی C، جامد و سیاه رنگ و متبلور و بی شکل که به صورت الماس و گرافیت و زغال در طبیعت یافت می‌شود. الماس خالص ترین انواع کربن است.
(~.) [ فر. ] (اِ.) املاح اسیدکربنیک که به آسانی به وسیله اسیدها تجزیه می‌شود. مانند: کربنات سدیم، کربنات سرب و غیره.
(کَ فِ) [ فر. ] (اِ.) دوره چهارم از دوران اوّل زمین شناسی.
(کَ یا کِ) = کرد. کرته. کردو:
۱- قطعه‌ای از زمین زراعت کرده و سبزی کاشته.
۲- هر یک از بخش‌های تقریباً متساوی یک مزرعه یا باغچه.
(کَ رَّ) [ ع. کره ] (اِ.) دفعه، مرتبه، بار. ج. کرات.
(کَ. بَ) (حامص.) تقسیم مزارع و باغچه‌ها به قسمت‌های تقریباً مساوی.
(کِ س) [ فر. ] (اِ.) دوره سوّم از دوران دوّم زمین شناسی.
(کَ تِ) (اِ.) قطعه زمینی که در آن چیزی کاشته باشند.
(کِ تَ یا تِ) (اِ.) خارشتر.
(کُ تِ) (اِ.) پیراهن، قبای نیم تنه.
(کَ) (اِ.) گودی گریبان، چاک پیراهن.
(کَ رَ) (اِ.) زورق، قایق کوچک.
(کِ رِ) (ص.) کِرِخت، بی حس، سُست.
