در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
خدا داند که حافظ را غرض چیست
و علم الله حسبی من سؤالی
«حافظ»
(کِ مُ لْ تِ) [ ع. ] (اِمر.) فرشتگانی که کارهای خوب و بد انسان را ثبت کنند.
(کَ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرامه. کارهای عجیب و خارق العاده که از بعضی اولیاء و صالحان دیده می‌شود.
(کَ مَ) [ ع. کرامه ] (مص ل.) سخاوت، جوانمردی، بخشندگی.
(~. فَ دَ) (مص ل.) بخشیدن، عفو کردن.
(کِ مَ) [ ع - فا. ] (ص مر.)
۱- باقدر و قیمت.
۲- بااهمیت، مهم.
(کُ) (اِ.) اسبی را می‌گویند که رنگش زرد، حنایی یا قهوه‌ای روشن باشد. کُرَند، کُرَن، کُرَنگ و کورنگ هم گفته می‌شود.
(کَ) (اِ.) طرف، کنار، حاشیه.
(کَ) (ص.) کناره گیر. نقیض میانجی.
(کَ نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- کنار، لب ساحل.
۲- پایان.
(~. گِ رِ تَ) (مص ل.) کناره - گیری کردن.
(کَ) (اِ.) نهایت، کرانه.
(کَ هَ) [ ع. کراهه ] (اِمص.) بی میلی، نفرت.
(~. تَ) [ ع - فا. ] (مص م.) نفرت داشتن، ناپسند بودن.
(کَ یَ) [ ع. کراهیه ] (اِمص.) نفرت، بی میلی.
(کِ) [ فر. ] (اِ.) پارچه‌ای باریک و بلند که مردان به یقه پیراهن گره زنند و از جلو سینه آویزان کنند، فکل.
(کَ) (اِ.) گونه‌ای زیره که به نام زیره سیاه یا زیره سیاه کرمانی موسوم و دارای ریشه‌های متورم است. از دانه‌هایش به منظور معطر کردن اغذیه استفاده می‌کنند و به علاوه دارای خاصیت بادشکن و از بین بردن نفخ‌های روده ...
(کَ) (اِ.) دُم جنبانک، بلدرچین.
(کَ کَ یا کُ کَ) (اِ.) زاغ، کلاغ.
(کَ یِ) (اِ.) جِ کریمه.
۱- زنان با مروت.
۲- بزرگ قدر، ارجمند.
(کِ یِ) (اِ.) گرفته شده از «کراء» عربی. مزد، اجرت.
