در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
من گدا هوس سروقامتی دارم
که دست در کمرش جز به سیم و زر نرود
«حافظ»
(کُ رُ) [ ع. ] (اِ.) پیمانه‌ای برای آب که در اصطلاح شرع هر یک از طول و عرض و عمق آن سه وجب و نیم باشد.
(کُ رْ) [ فر. ] (اِ.) گروهی آوازه خوان که آواز دسته جمعی اجرا می‌کنند.
(کَ) (اِمر.) آسمان، عرش، سپهر.
(کِ) [ ع. کراء ] (اِ.) مزد، کرایه.
(کِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.)
۱- کرایه کردن.
۲- ارزیدن، اهمیت داشتن.
(کِ) [ ع. ] (مص ل.) بار بستن بر ستور.
(کَ رّ) [ ع. ] جِ کرت.
۱- حمله‌ها.
۲- دفعات.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) جِ کره.
(کَ) (اِصت.) بانگ و فریاد ماکیان به هنگام تخم نهادن.
(کُ) (اِ.) جامه کهنه و پاره. کُراده و کُراره نیز گویند.
(کَ رّ) [ ع. ] (ص.) بسیار حمله کننده.
(کِ رَ نْ) [ ازع. ] (ق.) مکرراً، به تکرار، به کرامت.
(کُ) [ ع. ] (اِ.) تنگ، کوزه آب.
(کُ سَ یا کُ رّ سَ) [ ع. کراسه ] (اِ.) کتاب، دفتر. ج. کراریس. کراس.
(کَ یّ) [ ع. ] (اِ.) جِ کرسی.
(کَ) (اِ.) پریشانی، آشفتگی. گراش و خراش و غراش نیز گویند.
(کَ دَ) (مص ل.) تباه شدن کار، پریشان شدن.
(کَ دَ یا دِ) (ص مف.) آشفته و پریشان گردیده.
(کِ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی شنا که به پشت یا سینه روی آب می‌خوابند و دست‌ها را از بالای سر در آب فرو می‌برند.
(کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کریم ؛ بزرگوار، بلند - همتان.
