در دیر مغان آمد، یارم قدحی در دست
در دیرِ مغان آمد، یارم قدحی در دست
مست از می و میخواران از نرگسِ مستش مست
در نعلِ سمندِ او شکلِ مهِ نو پیدا
وز قدِ بلندِ او بالایِ صنوبر، پست
آخر به چه گویم هست از خود خبرم، چون نیست
وز بَهرِ چه گویم نیست با وی نظرم، چون هست
شمعِ دلِ دمسازم، بنشست چو او برخاست
و افغان ز نظربازان، برخاست چو او بنشست
گر غالیه خوش بو شد، در گیسویِ او پیچید
ور وَسمه کمانکش گشت، در ابروی او پیوست
بازآی که بازآید عمرِ شدهٔ حافظ
هرچند که ناید باز، تیری که بِشُد از شست
گو شمع میارید در این جمع که امشب
در مجلس ما ماه رخ دوست تمام است
«حافظ»
(~.) (اِ.) چیزهایی که درویشان و گدایان از گدایی جمع کنند.
(~.) [ قس. چر، چریدن ] (اِ.) چراگاه چهارپایان.
(~.) (اِمر.) رومال و روپاکی باشد که قلندران چهار گوشه آن را به هم بندند و بر دوش یا ساق اندازند و آن چه از گدایی به هم رسد در آن نهند.
(چَ) (ص.) آدم معتاد به چَرس.
(چَ) (اِ.) پرنده‌ای است شکاری از نوع باز و به اندازه کلاغ با رنگ خاکستری و لکه‌های سیاه و سفید.
(چَ) (اِ.) نک بارهنگ.
(چَ) (اِ.) پوست گاو یا شتر دباغی شده.
(چَ مَ) (اِ.)
۱- اسب.
۲- اسب سفید.
(چَ) (ص نسب.) هر چیز که از چرم ساخته شده باشد.
(چَ نِ) (ص نسب.) نک چرمین.
(چَ رَ) (ص.) بیهوده، یاوه.
(چَ رَ دِ) (ص فا.) حیوان علفخوار که چرا کند. ج. چرندگان.
(چَ رَ) (اِ.) غضروف.
(چَ رِ) (اِ.) چراخور، مرتع.
(چُ) (اِ.) چین و شکن روی پارچه یا پوست بدن.
(چُ دَ) (مص ل.) چروک شدن.
کردن (چِ چِ یا چَ چَ. کَ دَ) (مص ل.) عیش کردن، خوش گذرانی کردن.
(چِ) (اِ.)
۱- ماده سفیدرنگی که از زخم و دمل بیرون آید.
۲- ماده تیره رنگ و چربی که به سبب دیر شستن بدن یا لباس در روی پوست یا لباس ظاهر شود. ؛ ~ دلِ کسی را پاک کردن ...
(چُ رَ) (اِ.) [ تر. ] = چروک. چورک: نان.
(چِ) (ص فا.) پارچه یا جامه‌ای تیره رنگ که چرک و کثیفی را دیر نشان می‌دهد.
