خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
جمال صورت و معنی ز امن صحت توست
که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد
«حافظ»
(گُ دِ) (اِ.)
۱- شانه، دوش.
۲- کلیه. ؛بر ~ی کسی سوار شدن کنایه از: اراده و اختیار او را به دست گرفتن.
(گَ دِ) (اِمر.)
۱- طرح یا تصویری که از طرح یا تصویر دیگری کپیه کنند.
۲- پودر، گردی که زنان برای بزک مورد استفاده قرار می‌دادند.
(گِ دِ) [ معر. ] (ص مر.) نگاهبان، نگهبان، حارس.
(گِ دِ هَ) (حامص.) کمیسیون، جلسه، همایش.
(گِ) (اِ.) تیره‌ای از گیاهان دولپه‌ای بی گلبرگ با میوه کوچک و کروی دارای پوسته‌ای سخت و ضخیم که مغز آن خوراکی و پُر روغن است.
(~. غَ) (ص مر.) (عا.) کسی که فربه و کوتاه باشد: گرد اندام.
(گَ) [ په. ]
۱- (ص فا.) هرچه دور خود بگردد.
۲- (اِ.) ارابه.
۳- آسمان، گنبد لاجوردی.
(گَ نِ) (اِ.) ارابه، گاری، چرخ.
(~.) (اِ.) = گردپای: پیرامون تخت، جای نشستن. ؛ ~ نشستن: مربع نشستن، چهار زانو نشستن.
(گِ دَ)
۱- (اِمصغ.) مصغر گرد به معنی خیمه کوچک.
۲- (اِ.) حجله عروس.
(گِ دِ) (اِ.) گردو، جوز.
(گِ) (اِمر.) = گردگه:
۱- کمر، میان.
۲- لگن خاصره.
(~.) (حامص.)
۱- خاکروبی.
۲- (عا.) نزاع، زد و خورد.
(گَ دَ) [ په. ] (مص ل.)
۱- گشتن، شدن، چرخیدن.
۲- تغییر یافتن، تحول یافتن.
۳- حرکت کردن، راه پیمودن.
۴- متوجه بودن، روی آوردن.
۵- مقابله کردن، نبرد کردن.
(گُ) [ په. ] (اِ.) عمود آهنین، کوپال.
(گُ زِ گِ) (اِمر.) کوپال سنگین.
(گَ زْ) (اِ.) عرش اعظم، فلک.
(گَ زَ) (اِ.) تاج، تاج مرصع. گرزین هم گفته شده.
(گَ زِ) (اِ.) مار بزرگ، نوعی مار بد زهر و کشنده.
(گِ زِ) (اِ.) موش.
