خَمِ زلفِ تو دامِ کفر و دین است
ز کارستانِ او یک شمه این است
جمالت مُعجِزِ حُسن است لیکن
حدیثِ غمزه‌ات سحرِ مبین است
ز چشمِ شوخِ تو جان کی توان برد؟
که دایم با کمان اندر کمین است
بر آن چشمِ سیه صد آفرین باد
که در عاشق کُشی سِحرآفرین است
عجب عِلمیست عِلم هیئت عشق
که چرخِ هشتمش، هفتم زمین است
تو پنداری که بدگو رفت و جان برد؟
حسابش با کرام الکاتبین است
مشو حافظ ز کیدِ زلفش ایمن
که دل برد و کنون در بندِ دین است
حافظا عشق و صابری تا چند
ناله عاشقان خوش است بنال
«حافظ»
(~. دَ) (مص ل.) عذر آوردن، بهانه آوردن.
(~. دَ) (مص م.) اطاعت کردن، تسلیم شدن.
(~. زَ دَ) (مص م.) کشتن، سر بریدن.
(~. شَ) (ص مر.) = گردن شخ: کنایه از: مغرور، سرکش.
(~. فَ) (ص فا.) کنایه از: متکبر و سرکش.
(~. نِ دَ) (مص م.) اطاعت کردن.
(~. دَ) (مص ل.) سر باز زدن، نا فرمانی کردن.
(~. کُ لُ) (ص.)
۱- نیرومند.
۲- دارای قدرت اجتماعی یا اقتصادی. مجازاً زورگو.
(گَ دَ. گِ تَ) (مص م.)
۱- اقرار کردن.
۲- پذیرفتن، به عهده گرفتن.
(گَ دَ) (اِ.)
۱- سیخ کباب.
۲- گوشه عود و رباب و مانند آن که سیم‌ها را بر آن بندند و بگردانند تا ساز گوک شود.
۳- چوب چرخ چاه که گرد و طناب دلو را به آن پیچند و از آن گشایند ...
(گِ)
۱- (حامص.) گردی.
۲- (اِمر.) کاسه زانو.
۳- پیرامون، گرداگرد.
(گَ یا گِ) (اِمر.) = گردناگ. گردنای: کبابی که گوشت آن را در آب جوشانیده باشند و سپس به سیخ کشند و کباب کنند؛ گردانیده.
(گِ. مَ یا مِ) (اِمر.) طلسم، دعایی است که درباره کسی که دوستش دارند می‌نویسند تا از آن‌ها دور نشود.
(گَ دَ نِ) (اِ.) راه پُر پیچ و خم و سخت در بالای کوه.
(~.) (اِ.) نک وردنه.
(~. کَ) (ص فا.) نافرمان، سرکش، باقدرت.
(گَ دَ) (ص.)
۱- دیوث، ابله، احمق.
۲- بی اندام.
(گَ دَ)(حامص.)
۱- شجاعت، دلاوری.
۲- ریاست.
(~. کَ دَ) (مص ل.) سرکشی کردن.
(گِ دِ) [ په. ] (ص مر.)
۱- هرچیز گرد و مدور مانند: نان.
۲- نوعی برنج.
