به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گرت هواست که چون جم به سر غیب رسی
بیا و همدم جام جهان نما می‌باش
«حافظ»
(یِ) [ ع. حائر ] (اِفا.) سرگشته، سرگردان.
(یِ) [ ع. حائز ] (اِفا.)
۱- دربردارنده، دارا.
۲- گردآورنده، جامع.
(یِ) [ ع. حائض ] (اِفا. ص.) زنی که در حالت حیض است، بی نماز.
(یِ) [ ع. حائط ] (اِ.) دیوار.
(یِ) [ ع. حائل ] (ص.)
۱- مانع میان دو چیز.
۲- جداکننده.
(یِ) [ ع. حائک ] (اِفا. ص.) جولاه، بافنده.
(حَ بّ) [ ع. ] (اِ.)
۱- هرچیز گرد کوچک که کمابیش به اندازه نخودی باشد، دانه.
۲- قرص. ج. حبوب، جج. حبوبات.
(حُ بّ) [ ع. ] (اِ.) محبت، عشق. ؛~الوطن میهن دوستی، وطن پرستی.
(حَ ئِ) [ ع. ] جِ حباله، دام‌ها.
(حُ) [ ع. ] (اِ.)
۱- برآمدگی کوچک که به علت سقوط چیزی در آب ایجاد می‌شود. در فارسی آب سوار گویند.
۲- روپوش شیشه‌ای که روی چراغ گذارند.
(حِ) [ ع. ] (مص م.) دوست داشتن.
(حُ حِ) [ ع. ] (اِ.) کرم شب تاب.
(حِ) [ ع. ] (اِ.)جِ حبل ؛ ریسمان‌ها، رشته‌ها.
(حِ لِ) [ ع. حباله ] (اِ.)
۱- قید، بند.
۲- دام. ؛ ~نکاح قید ازدواج.
(حَ یِ) [ ع. حبائل ] (اِ.) جِ حباله.
(حَ بَّ) [ ع. ] (فعل) چه خوب است، چه نیکوست، آفرین، خوشا.
(حِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- مداد، مرکب.
۲- دانشمند یهود.
(حَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) زندانی کردن، بازداشتن.
۲- (اِ.) زندان.
(حَ) [ ع - فا. ] (اِمر.) زندان، محبس، ندامتگاه.
(حَ یِّ) [ ع. حبسیه ] (اِ.) شعری که شاعر در مدت زندانی بودن در وصف حال خود گفته باشد. ج. حبسیات.
