به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
با آن که از وی غایبم و از می چو حافظ تایبم
در مجلس روحانیان گه گاه جامی می‌زنم
«حافظ»
(دَ) (مص م.) به جوش آوردن هر مایع به وسیله حرارت.
(دِ) (ص مف.) گیاهی دارویی که آن را در آب جوشانیده سپس آب آن را صاف کرده برای معالجه به کار برند.
(دَ) (مص م.) نک جوشاندن.
(اِمص.) جوشیدن (مایعات)، جوشش.
(ش) (اِمص.)
۱- عمل جوشیدن.
۲- خونگرمی، مهربانی.
۳- سازش، همدمی.
(جُ شَ) [ ع. ] (اِ.) زره، لباس ویژه جنگ.
(~. وَ) [ ع - فا. ] (اِ. ص.) جوشن دار، دارای جوشن.
(حامص.) جوش دادن قطعات فلزی، لحیم کاری.
(ص.)عصبانی، کسی که زود خشمگی ن می‌شود.
(دَ) (مص ل.)
۱- به جوشش آمدن.
۲- فوران کردن آب از زمین.
(دِ. مَ) (ص مر.)
۱- خشمناک.
۲- هوشیار.
[ ع. ] (اِ.) گرسنگی.
(جُ) [ ع. ] (ص.) گرسنه.
(اِ.)
۱- چوبی که روی گردن جفت گاو می‌گذاشتند و گاوآهن را بدان می‌بستند تا زمین را شیار زده و شخم کنند.
۲- جوی آب.
(جَ غَ) (اِ.) هاون سنگی.
(جُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) فراخ شدن.
۲- (اِ.) شکم و داخل هر چیزی.۳ - زمین فراخ و وسیع.
[ تر. ]
۱- (اِ.) گروه.
۲- (ص.) بسیار کثیر.
(قِ) [ تر. ] (اِ.) دسته، گروه.
(جُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) تاختن، تاخت زدن.
۲- (اِمص.) تاخت و تاز.
(جُ)
۱- (ص.) بافنده، نساج.
۲- (اِ.) عنکبوت.
