به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
ز بی‌تابی همی جویم ز هر کس چارهٔ دردی
که می‌دانم فرو می‌ماند افلاطون ز درمانش
«هاتف اصفهانی»
(اِمر.)
۱- کنار جوی.
۲- جوی بزرگی که از جوی‌های کوچک تشکیل شده باشد.
(جَ دَ) (مص م.) غذا یا هر چیز دیگر را زیر دندان له کردن.
(جَ دِ) (ص مف.) آن چه که زیر دندان نرم و خرد شده باشد.
(جَ یا جُ) (ص نسب.) منسوب به جو، آنچه که از جو سازند: نان جوین.
(یَ دِ) (ص فا.) جستجو کننده.
(جُ دِ) (اِ.) برهنگی.
(~.) [ انگ. ] (اِ.) دستگاهی به شکل اهرم که برای بالا بردن و نگاه داشتن اشیاء سنگین مانند اتومبیل و غیره به کار برند.
(جَ)(اِ.) = چک:۱ - برات.
۲- شب پانزدهم ش عبان، شب برات.
(جَ) [ انگ. ] (اِ.) نام تجارتی نوعی وان حمام که با پاشیدن آب همراه با هوا از منفذهای متعدد گرداب ایجاد می‌کند و به وسیله جریان آب ماهیچه‌ها را مالش می‌دهد، آبزن (فره).
(جَ رَ یا رِ) (اِ.) نک جدکاره.
تشنه (~. تِ نِ)(ص مر.) بسیار مشتاق.
(جَ یا جِ گَ) [ په. ] (اِ.) کبد، یکی از اعضای داخلی بدن انسان و حیوان به رنگ سرخ تیره که نقش مهمی در سیستم گوارشی بدن دارد. ؛ ~به دندان گرفتن (کن.) تحمل کردن، شکیبایی کردن. ...
(~. خُ دَ) (مص ل.)
۱- رنج کشیدن.
۲- غصه خوردن.
(~. وَ) (ص فا.) پردل، دلیر.
(~. بَ) (اِمر.)
۱- دل و جگر و شش و مجموع آن.
۲- فرزند.
(~.) (ص فا.) جگرسوز.
(~. خَ) (ص فا.) عذاب دهنده.
(جِ گَ رَ) (ص نسب.) کسی که دل و جگر گوسفند را کباب می‌کند و می‌فروشد.
(ج گَ. ش) (اِمر.) فرزند.
(جَ گَ) (اِ.)
۱- گیاهی است باتلاقی که دارای الیاف محکم می‌باشد، ژگن و گجن هم گویند.
۲- پوشال.
