به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
صوفی شهر بین که چون لقمه شبهه می‌خورد
پاردمش دراز باد آن حیوان خوش علف
«حافظ»
(جَ دِ) (ص مر.)
۱- جهانگرد.
۲- باتجربه.
(~. گَ) (ص فا.) سیاح، کسی که زیاد سفر می‌کند.
(~. گَ) (حامص.) سیاحت.
(~.) (ص فا.) گیرنده جهان.
(جَ دَ) (مص م.) نک جهاندن.
(جِ بَ) [ معر. ] (ص. اِ.)
۱- گهبد، دانشمند بزرگ. ج. جهابذه.
۲- واسطه و دلالی که مؤدیان مالیات، مالیات خود را توسط او به دیوان می‌پرداختند.
(جِ هَ) [ ع. جهه ] (اِ.)۱ - سوی، طرف.
۲- در علم جغرافی هر یک از جهات اربعه.
۳- روی.
۴- ناحیه. ج. جهات.
(جَ) [ ع. ] (مص ل.) کوشیدن، رنج بردن.
(جُ) [ ع. ] (اِمص.) توانایی، استقامت.
(جَ) [ ع. ]
۱- (اِمص.) با صدای بلند خواندن.
۲- (اِ.) آشکار.
(جَ یا جِ هِ) (اِمص.) جست و خیز.
(جَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نادان بودن.
۲- (اِمص.) نادانی.
(جُ هَ) [ ع. جهلاء ] (ص. اِ.) جِ جاهل و جهول ؛ نادان.
(جَ هَ لِ) [ ع. جهله ] (اِ.) جِ جاهل.
(جَ هَ د) (ص فا.) جست و خیزکننده.
(جَ هَ نَّ) [ معر. ] (اِ.) دوزخ. ؛ ~ را جلو چشم کسی آوردن (کن.) کسی را به شدت زجر دادن. ؛ سر به ~ زدن (کن.) بسیار گران شدن.
(جُ) (ص. اِ.) یهود، یهودی.
(جُ نِ)
۱- (اِمر.) عَسَلی، پارچه زردی که جهودان برای بازشناخته شدن از مسلمانان بر دوش خود می‌دوختند.
۲- (ق مر.) مانند جهودان، جهودی.
(جَ وَ) [ ع. ] (ص.) بلندآواز.
(جَ) [ ع. ] (ص.) نادان، بی خرد.
