به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
روز اول رفت دینم در سر زلفین تو
تا چه خواهد شد در این سودا سرانجامم هنوز
«حافظ»
(جِ قِ) [ تر. ] (اِ.) نیم تنه کوتاه بی آستین که روی پیراهن پوشند.
(جَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- یخ.
۲- شبنم.
(جَ) [ ع. ] (ص.) چالاک، چابک.
(جَ) [ ع. ] (ص.) همنشین، مصاحب.
(جَ) [ ع. ] (ص.) باشکوه.
(جُ لَ) (اِ.) پرده، پوششِ مهد و کجاوه.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) یخ، شبنمی که یخ زده باشد.
(جَ یِّ) [ ع. ]
۱- واضح، آشکار.
۲- حقیقت امر.
(جُ) (اِ.) حرکت، تکان کم.
(جَ) (اِ.) مخفف جمشید، پسر طهمورث، چهارمین پادشاه پیشداد ی.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) هر موجود بی جان و بی حرکت. ج. جمادات.
(جَ) (اِ.) ماه پنجم و ششم از ماه‌های قمری: جمادی الاول، جمادی الثانی.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) گروهی از مردم که در جایی گرد آیند، جماعت.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) جِ جمره ؛ سنگریزه‌ها.
(جَ مّ) [ ع. ] (ص.) تندرو، سریع السیر.
(جَ مّ زِ) [ ع. جمازه ] (اِ.) شتر تیزرو.
(جَ مّ) (ص.)
۱- شوخ، مست.
۲- فریبنده.
۳- آرایش کننده.
(جِ) [ ع. ] (مص ل.) نزدیکی کردن مرد با زن.
(جَ عَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- گروه، گروهی از مردم.
۲- اطرافیان، کسان.
۳- صنف.
(جَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) زیبا بودن.
۲- (اِمص.) زیبایی.
