به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
چشمم از آینه داران خط و خالش گشت
لبم از بوسه ربایان بر و دوشش باد
«حافظ»
(جُ) (اِ.) پارچه کهنه.
(جُ لُ بُ) (ص.) = جلمبر: آدم ژنده - پوش و ژولیده.
(~.) [ ع. جله ] (اِ.)
۱- ظرف مایعات مانند خم، کدوی شراب.
۲- کدوی بزرگ از تمر و خرما.
(جُلِّ) (اِ.) گره، گره ریسمان.
(جُ یا جِ لُ) [ تر. جیلاو ]
۱- (ق.) پیش، مقابل.
۲- (اِ.) لگام مرکوب، عنان، افسار.
۳- پیش از دیگران یا دیگر چیزها.
(جَ) (ص.) شوخ و شنگ.
(~.) (اِ.) سیخ کباب (چوبی یا آهنی).
(~. بُ شُ دَ) (مص ل.) مورد حمله و هجوم واقع شدن.
(~. بَ) [ تر - فا. ] (اِ.) مجموعه اهرم‌ها و قطعات قسمت جلو خودرو که تنظیم حرکت چرخ‌ها و چرخش آن‌ها را بر عهده دارد.
(جَ وَ) [ ع. ] (مص م.) آشکار کردن.
(جُ یا جِ لُ) [ تر - فا. ] (اِ.) پیشگاه خانه.
(جُ لُ) [ تر - فا. ] (ص فا. اِمر.)
۱- کسی که زمام اسب ارباب خود را در دست گرفته راه برد.
۲- طلایه، پیش قراول. ؛ ~ کسی بودن توان مبارزه با آن کس را داشتن.
(جُ) [ ع. ] (مص ل.) نشستن.
(جِ وِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- خود را نشان دادن.
۲- آشکار ساختن.
۳- تابش انوار الهی بر قلب عارف.
(جُ یاجِ لُ) [ تر - فا. ] (ص فا.) مانع.
(~.) (حامص.) ممانعت.
(جَ)= جلبیز. جلیز:
۱- کمند، مقود.
۲- (ص.) مفسد، غمار.
۳- برگزیده، منتخب.
(جُ گِ) (اِ.) زمین صاف و هموار.
(جَ لّ) [ ع. ] (ص.)
۱- آشکار، روشن.
۲- صیقل داده شده.
(جَ لّ یَ) [ ع. ] نک جلیه.
