به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
کمان ابرویت را گو بزن تیر
که پیش دست و بازویت بمیرم
«حافظ»
(جَ) (اِ.) = جخج: نوعی تورم در گلو که درد ندارد.
(جَ دّ) [ ع. ] (اِ.) پدربزرگ، نیا. ج. اجداد.
(جِ دّ) [ ع. ] (مص ل.) کوشیدن، سعی کردن.
(~.) [ ع. ] (اِ.)
۱- بهره، نصیب.
۲- کنار رود.
۳- بخت.
(جُ) (ص.)
۱- سوا، دور از هم.
۲- تنها، منفرد.
۳- ممتاز، مشخص.
(جِ) [ ع. ] (اِ.) دیوار.
(جِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) نبرد کردن.
۲- (اِمص.) دشمن.
۳- (اِ.) جنگ، ستیز.
(جَ) [ مغ - فا. ] (حامص.) جادوگری به وسیله سنگ جده (=یده). ضح. - مغولان و ترکان معتقد بودند که توسط چنین سحری می‌توانند طوفان‌های برف را در وسط تابستان ایجاد کنند.
(جَ وِ) [ ع. ] (اِ.) جِ جدول.
(جِ دَّ نْ) [ ع. ] (ق.)
۱- به راستی، بدون شوخی.
۲- با سعی و کوشش.
۳- به تأکید.
(جُ نِ) (ص مر.)
۱- تنها.
۲- قطعه قطعه.
(جُ) (حامص.)
۱- دور از هم بودن.
۲- تنهایی.
(جَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- تنگسالی، بی - حاصلی.
۲- عیب کردن.
۳- نازایی.
(جَ دَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- نو بودن، تازگی.
۲- توانگری.
(جَ دَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- راه راست.
۲- زمین رست.
۳- هامون، زمین هموار درشت.
(جَ) [ ع. ] (اِ.) دیوار. ج. جدار.
(جُ) [ ع. ] (اِ.) جِ جَدر؛ دیوارها.
(جُ دَ) [ ع. ] (اِ.) آبله، نوعی آبله که بر پاهای کودکان پدید آید، چیچک.
(جَ) [ ع. ] (مص م.) بریدن و قطع کردن.
(جَ دَ) [ ع. ] (اِمص.)
۱- ستیزه، کشمکش.
۲- بحث و گفتگو.
