به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
نرگس مست نوازش کن مردم دارش
خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد
«حافظ»
(تَ خا) (اِمر.)
۱- سرمایه، پول نقد.
۲- مال و متاع.
(~. گَ) (اِمر.) پولی که در صندوق اداره یا هر شرکتی می‌گذارند تا در مواقع ضروری از آن استفاده کنند.
(تُ) (ص.)
۱- تیز، برنده.
۲- جلد، چالاک.
۳- طعمی که دهان رابسوزاند، مانند: طعم فلفل.
۴- بلندی، تپه.
۵- بدخو، خشمگین.
(تُ دُ خَ) (ص مر.) تار و مار، از هم پاشیده.
(~.) (اِمر.)
۱- تیزآب.
۲- آبی که با سرعت زیاد جریان داشته باشد.
(~.) (اِمر.) باد تند و سخت که با رعد و برق شدید همراه است، توفان.
(ی) (ص مر.)بدخلق، خشمگین
(تُ دَ) (اِ.) رعد، آسمان غرش.
(تَ دُ رُ) (ص مر.) سالم، صحیح.
(تُ. رُ) (ص فا.)
۱- آن که در حرکت و رفتن سریع باشد.
۲- بی باک، بی پروا.
(تَ دِ) (اِ.) نک تندیس.
(تَ س ِ) (اِ.) نک تندیسه.
(تَ نَ دُّ) [ ع. ] (مص ل.) پشیمان شدن، پشیمانی خوردن.
(تُ دِ) (اِ.) سرازیری، سراشیبی.
(تُ دَ) (اِ.) برگِ نورسته، غنچه.
(تُ دُ) (اِ.) نک تندر.
(تُ) (حامص.)
۱- تیزی، برندگی.
۲- چابکی، چالاکی.
۳- ترش رویی، بدخُلقی.
(تُ) (ص فا.) زودرس، زودیاب.
(تُ دَ) (مص م.)
۱- تندی کردن، درشتی کردن، خشم گرفتن.
۲- سر زدن غنچه و شکوفه و برگ درخت، تژ زدن، جوانه زدن.
(تَ) (اِمر.)
۱- صورت، تصویر.
۲- مجسمه.
