به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
در جستجوی اهل دلی عمر ما گذشت
جان در هوای گوهر نایاب داده ایم
«رهی معیری»
(تَ یَ) [ ع. تقویه ] (مص م.) نیرو دادن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) بهاء جنسی را تعیین کردن.
۲- راست کردن.
۳- تعیین اوقات و زمان‌ها.
۴- (اِ.) گاهنامه.
(تَ یّ) [ ع. ] (ص.) پرهیزگار. ج. اتقیاء.
(تَ قَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) پابند چیزی شدن.
(تَ قَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پیروی کردن.
۲- همانند شدن.
۳- در نیمه روز خوابیدن.
(تَ یِّ) [ ع. تقیه ] (مص ل.)
۱- پرهیز کردن.
۲- خودداری از آشکار کردن مذهب خویش برای حفظ جان.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) در بند کردن، مقید ساختن.
(تَ) (اِ.) پسر امرد مزلف و مضخم، تگل.
(تَ لّ) [ ع. ] (اِ.) پشته، تپه بلند. ج. تلال.
(تَ) (ص.)
۱- کسی که خود را کثیف و ناپاک نگاه دارد.
۲- شور و غوغا.
(تَ) (اِ) بانگ، مشغله شور و غوغا.
(تَ حُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- به هم رسیدن.
۲- از پی هم آمدن.
(تَ زُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- همراه بودن.
۲- به یکدیگر وابسته بودن.
(تَ) (اِ.) کوشش، سعی.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) از هم پاشیده شدن.
(تَ صُ) [ ع. ] (مص ل.) به هم چسبیدن، متصل شدن.
(تَ طُ) [ ع. ] (مص ل.) به یکدیگر مهربانی کردن، با هم خوش رفتاری کردن.
(تَ طُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- به هم خوردن.
۲- به یکدیگر لطمه زدن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) بازی کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) یکدیگر را لعن کردن.
