به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
چراغ دیده شب زنده دار من گردی
انیس خاطر امیدوار من باشی
«حافظ»
(تَ خُ) [ ع. ] (مص م.) به یکدیگر فخر کردن، به خود نازیدن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) دوری گزیدن، پرهیز نمودن.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) از هم جدا شدن.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تفریق ؛ پراکنده‌ها، چیزهای پراکنده، اندک اندک.
(تَ سُ) [ ع. ] (مص ل.) با یکدیگر در فسخ معامله هم رأی شدن.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) جِ تفسیر؛ گزارش‌ها.
(تَ صُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) تظاهر به فصیح بودن.
۲- (اِمص.) چرب زبانی.
(تَ) [ ع. ] (مص. اِ.) جِ تفصیل.
۱- شرح و بسط‌ها.
۲- فصل‌های جدا از هم.
(تَ ضُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) بر یکدیگر برتری جستن.
۲- (اِمص.) برتری، فزونی، پیشی.
۳- حاصل تفریق (ریاضی).
(تَ عُ) [ ع. ]
۱- (مص.) اظهار آن چه در باطن نیست.
۲- (اِ.) در صرف عربی یکی از باب‌های ثلاثی مزیدفیه.
(تَ یا تِ) (اِ.) قدح شراب.
(تُ) (اِ.) آب دهن که از اثر مزه چیزی به هم رسد، تف.
(تَ لُ) [ ع. ] (مص ل.) اظهار فالج بودن کردن.
(تُ لِ) [ ع. ] (اِ.) باقی مانده میوه و هر چیز دیگری پس از فشردن و گرفتن آبش.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) یکدیگر را نابود کردن.
۲- (مص ل.) با هم نیست شدن.
(تَ هُ) [ ع. ] (مص م.) یکدیگر را فهمیدن.
(تَ وُ) [ ع. ] (مص ل.) از هم جدا و دور شدن، فرق و اختلاف دایمی داشتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) مساعده دادن به کارگر و زارع.
(تَ)
۱- (ص.) گرم.
۲- (اِ.) گرمی، حرارت.
۳- حرارت ناشی از خشم.
۴- با شتاب، تند و تیز.
۵- خرام، خرامان.
(تَ) (اِ.) سبد چوبین که در آن میوه جا دهند.
