به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
حدیث مدعیان و خیال همکاران
همان حکایت زردوز و بوریاباف است
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.) چیره کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به غلط نسبت دادن، به غلط انداختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- غلیظ کردن.
۲- سخن درشت گفتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بستن.
(تَ غَ مُّ) [ ع. ] (مص م.)
۱- پوشاندن، فروپوشیدن.
۲- ظرف را پر کردن.
(تَ غَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.) ناز و کرشمه کردن.
(تَ غَ نِّ) [ ع. ] (مص ل.) سرود خواندن، شعر را به آواز خواندن.
(~.) [ ع. ]
۱- (مص ل.) توانگر شدن، بی نیاز شدن.
۲- (اِمص.) توانگری، بی نیازی.
(تَ یِ) [ ع. تغنیه ] (مص ل.)آواز خواندن.
(تَ غَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پلیدی انداختن.
۲- مدفوع کردن.
(تَ غَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) غیب شدن، ناپدید گشتن.
(تَ غَ یُّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دگرگون شدن.
۲- برآشفتن.
۳- (اِمص.)گردش.
۴- (اِ.) پرخاش.
(تَ غَ یُّ) [ ع. ] (مص ل.) خشم گرفتن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) دیگرگون ساختن.
۲- (اِمص.) گردش، دگرگونی.
(تَ) (اِ.)
۱- حرارت، گرمی.
۲- روشنی، پرتو، نور.
(تُ) (اِ.) آب دهان.
(تُ) (حامص.) (عا.)
۱- به آب دهان آغشته کردن چیزی، تف مالیدن.
۲- سرسری شستن ظرف و امثال آن.
(تَ فَ أُ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فال زدن.
۲- (اِمص.) فال گویی، فال اندازی.
۳- (اِ.) فال، شگون. ج. تفألات.
(تُ فّ) [ ع. ] (اِ.) سیب.
(تَ حُ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- ناسزا گفتن.
۲- از حد گذشتن.
