به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد
صد لطف چشم داشتم و یک نظر نکرد
«حافظ»
(تَ) (مص م.) روان کردن، گشوده کردن، آب بدوانیدن ؛ ج. تفجیرات.
(تَ فَ حُّ) [ ع. ] (مص م.) جستجو کردن، تحقیق کردن.
(تَ فَ خُّ) [ ع. ] (مص ل.) بزرگی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بزرگ داشتن، بزرگ گردانیدن.
(تَ یِ) [ ع. تفدیه ] (مص م.) فدیه دادن.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) شوریدن دل زن باردار.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- از تنگی و دشواری بیرون آمدن.
۲- گردش، سیر.
(~.) [ ع - فا. ] (اِمر.) گردشگاه، جای تفرج.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) یگانه بودن، تنها شدن.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص م.) با هوشیاری دریافتن و فهمیدن.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) شاخه شاخه شدن.
(تَ فَ عُ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) مانند فرعون متکبر و ستمکار بودن.
۲- ستمکار گردیدن.
۳- (اِمص.) خودپرستی، تکبر.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- فارغ شدن از کاری.
۲- در کاری جدیت کردن.
(تَ فَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) پراکنده شدن، جدا شدن.
(تَ رِ قِ) [ ع. تفرقه ] (مص م.) پراکندن، جدایی انداختن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- گشودن.
۲- برطرف کردن اندوه.
۳- پیر شدن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) شادمانی نمودن.
۲- (مص م.) شادمان ساختن.
(~.) [ ع - فا. ] (اِمر.) محل تفریح، گردش گاه.
(~.) [ ع. ] (مص. اِ.) جِ تفریح. ؛ ~سالم تفریحی که به سلامت شخص یا ارزش‌های اخلاقی جامعه زیان نرساند.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- یگانه کردن.
۲- گوشه گزینی.
