به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
گر چه از کبر سخن با من درویش نگفت
جان فدای شکرین پسته خاموشش باد
«حافظ»
(تَ شَ دُّ) [ ع. ] (مص ل.) سخت شدن، سختی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- سخت گرفتن.
۲- استوار کردن.
۳- تکرار کردن یک حرف، با گذاشتن نشانه (ُ) بر بالای آن.
(تَ شَ) (اِ.) (عا.) کلمه‌ای که از روی خشم به کسی گفته شود، عتاب، پرخاش.
(تَ شَ رُّ) [ ع. ] (مص ل.) بزرگوار شدن، بزرگی یافتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- شرح دادن.
۲- کار کردن بر روی کالبد مرده انسان برای شناسایی و شرح عمل اعضا، کالبدشکافی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) راندن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شریعت آوردن، آیین نهادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بزرگ داشتن.
۲- خلعت دادن.
(تَ) [ ع. ] (اِ.) آداب و رسوم خاص در پذیرایی‌های مهم و رسمی. جِ تشریف.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- روشن کردن.
۲- به سوی مشرق توجه کردن.
۳- نهادن پاره‌های گوشت در آفتاب تا خشک شود. ایام ~: سه روز پس از عید قربان که در آن، در قدیم گوشت‌های قربانی را خشک می‌کردند.
(تِ) [ معر. ] (اِ.) نام دو ماه از ماه‌های رومی، تشرین اوُل و تشرین دوم که بین ایلول و کانون اول واقع اند.
(~.) [ ع. ] (مص م.) شراک بستن نعلین، بستن بند نعلین.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شریک کردن، شرکت دادن.
(تَ شَ عُّ) [ ع. ] (مص ل.) شاخه شاخه شدن، پراکنده گردیدن.
(تَ شَ شُ) [ ع. ] (مص ل.) پرتو افکندن.
(تَ شَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.) شفاعت کردن.
(تَ شَ فِّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- شفا یافتن، بهبود جستن.
۲- آرامش خاطر یافتن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شفیع قرار دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شکافتن، نیک بشکافتن.
(تَ) [ معر. ] (اِ.) سجاده، جانماز.
