به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
سرخوش از ناله مستانه سعدی است رهی
همه گویند ولی گفته سعدی دگر است
«رهی معیری»
(تَ شَ مُّ) [ ع. ] (مص ل.) نک تشمیر.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- دامن بالا زدن، دامن در چیدن.
۲- آماده کاری شدن.
۳- به سرعت گذشتن.
(تَ زَ) [ معر. چشمیزک ] (اِمصغ.) دارویی که در چشم ریزند؛ چشمیزک، سیاه دانه.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) در آفتاب نهادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بو کردن، بوییدن.
(تَ شَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- انقباضات پی درپی و غیرارادی ماهیچه‌ها.
۲- در فارسی به معنای ناآرامی، آشفتگی.
(~.) [ په. ] (ص.)
۱- انسان یا حیوانی که به آب نیاز دارد.
۲- بسیار مشتاق.
(تِ نِ یا نَ) [ په. ] (حامص.) عطش، حالت و کیفیت تشنه.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) بد گفتن از کسی، رسوا ساختن.
(تَ شَ هُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- طلب گواهی کردن.
۲- گفتن شهادتین.
۳- گفتن شهادتین در نماز پس از دو سجده رکعت دوم و رکعت آخر.
(تَ شَ هِّ) [ ع. ] (مص ل.) میل داشتن به چیزی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- مشهور کردن.
۲- رسوا کردن.
(تَ شَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) شوریده شدن.
(تَ شَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) خودآرایی، خودنمایی.
(تَ شَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) آرزومند شدن.
(تَ شَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) از شکل افتادن، خود را ناشناس کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.) برآمدن آفتاب.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- اشاره کردن.
۲- شرمنده ساختن.
۳- اضطراب.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) شوریده کردن، اضطراب.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آرزومند کردن، به شوق افکندن.
