به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی
غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد
«حافظ»
(تَ سَ نُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- پیرو سنت بودن.
۲- عقیده کسانی که پس از پیامبر، ابوبکر را خلیفه می‌دانند.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) پُر کردن ظرف.
۲- (اِ.) نام چشمه‌ای در بهشت.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آسان کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- سهم بندی کردن.
۲- پارچه را نقش دار ساختن.
(تَ) [ په. ] (اِ.)
۱- وزنی است برابر وزن چهار جو.
۲- یک بخش از ۲۴ بخش شبانه روز، که یک ساعت باشد.
۳- یک بخش کوچک از هر چیزی.
(تَ سَ وُّ) [ ع. ] (مص ل.) بازاریابی کردن، بازارگرمی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) برابر کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سیاه کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- تأخیر کردن، درنگ کردن.
۲- کار را به فردا گذاشتن.
۳- وعده‌های دروغ دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) به گمراهی افکندن، آراستن چیزی برای اغوا کردن.
(تَ یِ) [ ع. تسویه ] (مص م.) برابر ساختن، مساوی کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) آرام کردن، ساکن کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) راندن، روانه کردن، بیرون کردن.
(~.) (اِ.) تیشه درودگری.
(تَ) (اِ.) آتش.
(تَ بُ) (مص ل.) به هم مانند بودن.
(تَ جُ) (تَ) [ ع. ] (مص ل.) با هم نزاع کردن.
(تَ رُ) [ ع. ] (مص ل.) با هم شریک کردن.
(تَ عُ) [ ع. ] (مص ل.) تظاهر به شاعری کردن.
(تَ غُ) [ ع. ] (مص ل.) خود را مشغول ساختن، خود را به کاری مشغول نشان دادن.
