به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
فلک جنیبه کش شاه نصره الدین است
بیا ببین ملکش دست در رکاب زده
«حافظ»
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- خط کشی کردن.
۲- سطربندی کردن.
(تِ) [ ع. ] (اِ.) عدد نُه.
(تِ) [ ع. ] (اِ.) عدد نود.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) نرخ گذاشتن برای چیزی، بها تعیین کردن.
۲- (اِ.) تبدیل ارز.
(تِ) [ ع. ] نود (۹۰).
(تَ سَ سُ) [ ع. ] (مص ل.) سفسطه کردن، استدلال باطل کردن.
(تَ سَ طُ) (مص ل.)
۱- احمق شدن.
۲- هذیان گفتن.
۳- انکار حقایق کردن، سوفسطایی کردن.
(تَ سَ فُّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- فرود آمدن.
۲- پست شدن.
(تَ یِ) [ ع. تسقیه ] (مص م.) آب دادن، سیراب کردن.
(تَ سَ سُ) [ ع. ] (مص ل.) پیوسته شدن، پشت سر هم بودن.
(تَ سَ لُّ) [ ع. ] (مص ل.) چیره شدن، غلبه یافتن.
(تَ سَ لِّ) [ ع. ] (مص ل.) از اندوه رها شدن.
(تَ یَ) [ ع. تسلیه ] (مص م.) دلخوشی دادن، رهایی بخشیدن از اندوه.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) سلاح پوشانیدن، سلاح دادن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.) گماشتن، چیره دست کردن، مسلط ساختن.
(تَ) [ ع. ]
۱- (مص م.) گردن نهادن.
۲- سلام گفتن.
۳- پذیرفتن شکست و متوقف کردن جنگ.
۴- (اِ.) حالت اطاعت و فرمانبرداری.
۵- (ص.) مطیع، فرمانبردار.
(تَ مِ) (اِ.) بند چرمی که بدان چیزی را بندند. ؛ ~ از گُرده کسی کشیدن الف - کارهای پرمشقت به کسی تحمیل کردن.
۲- کسی را مرعوب کردن.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- مسمط ساختن شعر.
۲- آویختن چیزی.
(تَ) [ ع. ] (مص م.)
۱- فربه ساختن.
۲- روغن دار کردن.
(تَ یِ) [ ع. تسمیه ] (مص م.) نام نهادن، نامیدن.
